دکتر حسن
#نمکدوست تهرانی:بیشترین آسیب سانسور و فیلترینگ به خود حکومتها میرسد
♦️ وقتی میخواهیم درباره
#جامعه_اطلاعاتی صحبت کنیم، سوای اینکه باور داریم زیرساختهای فنی و مهندسی کاملاً باید فراهم باشد معتقد هستیم که محتوایی که بر اساس یک تشریک مساعی جمعی و مبتنی بر ارتباطات شکل میگیرد، ذات و هسته جامعه اطلاعاتی است.
♦️ جامعه اطلاعاتی بدون رسانهها نه شکل و نه معنا میگرفت و نه میتوانست آیندهای داشته باشد.
♦️ نقش رسانهها در تحولاتی که تحت عنوان جامعه اطلاعاتی جمعبندی میشود، بلامنازع است. یعنی هیچ کسی نمیتواند این را نادیده بگیرد و انکار کند و به همین خاطر است که به نظر من اساساً جامعه اطلاعاتی اگر بدون زیرساختهای فنی و مهندسی فهم نمیشود که حرف درستی هم هست، بدون
#زیرساختها و کنشهای رسانهای هم به هیچ وجه قابل درک و فهم نیست.
♦️ در جامعه اطلاعاتی یکی از بحثهای بسیار بسیار جدی، «
#دسترسی_آزاد_به_اطلاعات » است، آیا این به سادگی در جامعه رخ میدهد؟ ببینید چقدر پیچیدگیهای بیشتری دارد. آیا مسؤولان ما حاضر هستند به یک چنین چیزی که دسترسی به اطلاعات آزاد میسر بشود تن بدهند؟ جامعه اطلاعاتی بدون فعالیت آزاد رسانهها مگر معنا دارد؟ اصلاً مگر میشود ما جامعه اطلاعاتیای را فرض کنیم که در آن
#سانسور ، تعطیلی، توقیف، لزوم
#اخذ_مجوز و... وجود داشته باشد؟
♦️ ما هر قدر به مفهوم شهروند در معنای امروزی و مدرنش در جامعه، باور داشته باشیم و شرایط را برای اینکه شهروند در مفهوم امروزیاش شکل بگیرد، فراهم کنیم و به آن نزدیک بشویم، به همان میزان به جامعه اطلاعاتی نزدیک شدهایم. هر قدر در فهم و کوشش برای تحقق این مفهوم تردید بکنیم یا آن را سرکوب کنیم، به همان اندازه از جامعه اطلاعاتی فاصله میگیریم. به تصور من ملاک
#شهروند است و بنابراین ملاک تیر و تخته، متر، طول فیبر نوری و... نیست. اینها لازم است اما ملاک اصلی نیست.
♦️ وقتی فضاهای رسانهای مسدود میشود، حکومت هم خودش را از قلمرو دانش عمومی محروم میکند. به همین خاطر است که میگویند "بیشترین آسیب سانسور و فیلترینگ به خود حکومتها میرسد،" چون مانع از رسیدن اطلاعات به حکومت میشود. محدود کردن رسانهها هم به زیان مردم است و هم حکومتها، چون رسانهها حسگرهای بالنسبه گویاتر اجتماعی هستند که میتوانند به کسانی که مدیریت جامعه را برعهده دارند، بگویند که چه خبر است و مردم چگونه فکر میکنند و مسائل و مشکلاتشان چیست، رفتارهایی که حکومت انجام میدهد چقدر در انطباق با برآورده کردن نیازهای مردم، موفق بوده یا شکست خورده است.
♦️ یکی از نشانهها، شاخصها و معلولهای توسعهنیافتگی رسانهای در ایران این است که ساختارش دولتی است. دولتی بودن رسانههای ما امالخبائث است. من تعجب میکنم این اقتصاددانها راجع به بخش خصوصی و صنعتومعدن صحبت میکنند ولی راجع به خصوصی کردن رسانهها صحبت نمیکنند. اصلاً مگر میشود بخش خصوصی درست و درمان در کشوری در زمینه صنعت، معدن و کشاورزی داشته باشیم ولی بخش خصوصی در رسانه نداشته باشیم؟ من نمیدانم این غفلتی که بخش خصوصی درباره بخش رسانهای میکند، چیست. اساساً توسعه اقتصادی و اجتماعی کشور بدون توسعه رسانهای و آن هم بدون توسعه رسانهای بخش
#خصوصی (رسانهای که مالک و مدیرش دولت نباشد) رخ نمی دهد. چطور میگوییم که صنعت خودروی ما تا زمانی که درها باز نشود و بخش خصوصی وارد نشود توسعه پیدا نمیکند، چرا این را درباره بیمارستانها که با بهداشت و سلامت مردم سر و کار دارد میگوییم، چطور آزادسازی قیمت میکنیم ولی به رسانهها که میرسد.... برای چه؟
منبع:
#ماهنامه_مدیریت_ارتباطات مهر ۱۳۹۰
مخاطبان: مدیران، فعالان روابط عمومی و رسانه، جامعه اطلاعاتی، تبلیغات و بازاریابی
نسخه pdf:
http://www.magiran.com/magtoc.asp?mgID=6154&Number=17&Appendix=0#اینفومدیا پایگاه تخصصی سواد رسانه ای و اطلاعاتی
👇👇Telegram.me/sknmil