(شعری از زبان
شهید سیدحسین آملی خطاب به همسر صبور و مهربانش)
همسر من نکند خسته و محزون باشی
که تو لیلای دل عاشق و مجنون باشی
که تو شیرینی و من تا به ابد فرهادم
نکند اشک بریزی که دهی بر بادم
در بهشت جای تو خالی ست عزیز جانم
تا قیامت تو بدان منتظرت می مانم
خوب دانم که تو را زار و پریشان کردم
خانه ی قلب تو را پرغم و احزان کردم
تو که همسنگر من بودی و در جریانی
تو که قصد و هدف رفتن من میدانی
آخر قصه ی ما خوب به سر می آید
نعمت حضرت حق بودی عزیز جانم
شرط ما بود ز اول که فدایی باشیم
عهد ما بود از اول که خدایی باشیم
(و جواب همسرش به
سیدحسین)
همسرم! اول هر کار سلامت بکنم
چون که دیر آمده ای سخت عتابت بکنم
صحبت از خستگی و حزن چرا ای گل من
بهتر از جانم اگر هست فدایت بکنم
گفته ای تا به ابد شکر شیرین توام
قصه کوه غمم را چه حکایت بکنم؟
ساکن جنت فردوس شدی می دانم
کار هر روز من اینست صدایت بکنم
تو رسیدی به مراد دلت ای دلبر من
اذن آن ده به من از قاب نگاهت بکنم
من که حوری نیم و پاک به مثل پریان
پس چرا با سخن بی هوده جدایت بکنم
#شهید_سیدحسین_آملی#رقیه_احمدی_قاجاری@shohada72_313
