كتاب داد خواهي باب (1): قصاص ظلم وستم 1101- «عَنْ أَبِي سَعِيدٍ الْخُدْرِيِّ رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ عَنْ رسول الله ﷺ قَالَ: «إِذَا خَلَصَ الْمُؤْمِنُونَ مِنَ النَّارِ، حُبِسُوا بِقَنْطَرَةٍ بَيْنَ الْجَنَّةِ وَالنَّارِ فَيَتَقَاصُّونَ مَظَالِمَ كَانَتْ بَيْنَهُمْ فِي الدُّنْيَا حَتَّى إِذَا نُقُّوا وَهُذِّبُوا أُذِنَ لَهُمْ بِدُخُولِ الْجَنَّةِ فَوَالَّذِي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ لأَحَدُهُمْ بِمَسْكَنِهِ فِي الْجَنَّةِ أَدَلُّ بِمَنْزِلِهِ كَانَ فِي الدُّنْيَا»». (بخارى: 2440) ترجمه: «از ابوسعید خدری رَضِیَ اَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُ روایت است كه رسول الله ﷺ فرمود: «زمانی كه مؤمنان از آتش، نجات پیدا می‌كنند، روی پلی بین بهشت و دوزخ، متوقف می‌شوند و تقاص ظلم و ستمهایی را كه در دنیا نسبت به یكدیگر روا داشته‌اند، پس می‌دهند تا اینكه پاک و صاف شوند. آنگاه، به ایشان اجازه ورود به بهشت را می‌دهند. سوگند به ذاتی كه جان محمد در دست اوست، هر یک از آنها، مَسكن‌اش را در بهشت از منزلش در دنیا، بهتر می‌شناسد»».