ناچیز و ناامّید و ناکافی و ناراحت امروز هم مجموع "نا"های جهان بودم افسردگی با دست های پر از اینجا رفت می خواستم خود را نبازم، ناتوان بودم... هرروز باید کوه می بودم،قوی، ثابت پابند،اهل صبر،بی شوریدگی،ساکت امروز مسئولیتی دیگر نصیبم شد من جانشین ابرهای آسمان بودم از شدت بیچاره بودن گریه می کردم با زندگی نکبتم باید چه می کردم؟ وقتی برای زنده بودن، پیر و فرسوده اما برای خودکشی کردن جوان بودم... باید چه می کردم من تنها به گفتن خوش؟ در سرزمین نحس شاعرخیز شاعرکش؟ باید چگونه زنده می ماندم؟ من بی شعر بی کاربرد و بی پناه و بی دهان بودم... هرچند اینجا تا دلت می خواست مضمون بود می خواستم بنشینم و روی زمین خون بود... باید غزل می گفتم و قحط مخاطب بود باید غزل می گفتم اما فکر نان بودم... احساس بیش از حد لازم، زخم می افزود امروز فهمیدم که اینجا مشکل از من بود جایی که مردم کور...من آیینه دستم بود جایی که کر بودند من آوازه خوان بودم هرکس کنارم بود از من منفعت می برد شکرخدا که لااقل جسمم به دردی خورد... من در تمام عمر مثل نردبانی پیر اسباب بالا رفتن اطرافیان بودم... بار قضاوت...بار بودن بین کودن ها بار نوشتن...بار مظلومیت زن ها بار تو را کم می کنم از شانه ام، ای عشق! من تا همین جا هم زیادی پهلوان بودم... #فاطمه_تنبیه @sherhaye_yavashaki