روستای شیراکاواگو،روستایی تاریخی در قلب ژاپن که به خاطر سبکِ ساختِ خانه هاش در میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده. به خاطر اینکه اطراف این روستا پر از کوهستانه ؛مسیر صعب العبوری داشته و میگن از آخرین ناشناخته های ژاپنه. برای ساختِ سقفِ شیروانی این خانه ها روزانه از سیصد کارگر استفاده می‌شده و گاهی همزمان صد کارگر بر روی سقف مشغول به کار بودن. و جالبه بدونین ژاپنی ها در ساخت این خانه ها به هیچ وجه از میخ استفاده نمیکنن و فقط از طناب استفاده میکنن. از شگفت انگیزترین جاذبه های روستا ، سیستم اطفای حریق روستاست، حتی زمانی که هوا به شدت گرم میشه، از این سیستم استفاده میکنن تا از گرم شدن بیش از حدِ سقفِ خانه ها جلوگیری کنن تا آتش نگیره. همه جای روستا پر از نهرهای روان و گل هست و روستا از تمیزی برق میزنه. واقعا شیراکاواگو مثل رویا بود.
روح انسان نه میخواهد مورد مشاوره قرار بگیرد و نه اصلاح شود و نه نجات یابد، بلکه روح انسان میخواهد شنیده و دیده شود و دقیقا همونطور که هست همراهی شود.
هنگامی که ما چنین تعظیم عمیقی را برای روح فرد رنج‌دیده نشان میدهیم، احترام ما منبع شفای آن شخص را تقویت میکند، یعنی تنها منابعی که به فرد رنج‌دیده کمک میکند دوام بیاورد.
در دور دست آمدن روز شعر بلند و روشن بیداری تضمینی از ترانه ی شیرین جویبار ترجیع یک درخت صنوبر با واژه های سیره و سارش همواره در ترنم با صخره های قافیه ای استوار آفاق می سراید
شعری برای تو شعری برای من و یک هجای روشن خونرنگ گاه گاه در شعر او به شادی تکرار می شود
اینک تمام شعر در ذهن آب و آبی مشرق صبح آمده ست و هستی بیدار می شود
