🔺با رهبر جدید سوریه آشنا شوید! به نظر می رسد که جهان باید به زودی خود را برای رهبر جدید سوریه آماده کند؛ ابو محمد جولانی رزمندەی سابق القاعده و اسلام گرای افراطی که آمالش تشکیل حکومت اسلامی در سرزمین شام است. جولانی از حالا مانند یک رهبر رفتار می کند. پیام حسن همجواری به نخست وزیر عراق می فرستد، رودرروی CNN می نشیند و از دمکراسی و انتخابات می گوید. با کردهای مقتدر حاکم بر شمال سوریه از در قسمی مصالحه در می آید. همچنین با انتقاد از عملیات هفت اکتبر و موجب بی ثباتی خواندن آن، به اسرائیل اطمینان خاطر می دهد که مانند اسد در نقطەی آتش بس سال 1974 می ایستد. جایگزین شدن یک مستبد سکولار با حاکمی اسلام گرا، پدیدەای غریب در خاورمیانه نیست. بشار اسد اگر سقوط کند، آخرین بازماندەی حکومت های انقلابی و برخاسته از اندیشەی ناسیونالیسم عرب هم به تاریخ می پیوندد. پیش از این به ترتیب عراق بعثی، لیبی قذافی، مصر ناصر، یمن جنوبی مارکسیست و الجزایر انقلابی ساقط و یا جهت بقا تن به چرخش های 180 درجەای دادەاند. حکومت بشار اسد هم همانطور که جولانی گفته، مدتهاست کە مرده به حساب می آید. این حکومت ده سال قبل تا آستانەی سرنگونی پیش رفت، اما به لطف حمایت روسیه، ایران و حزب الله به زندگی نباتی بازگشت. درست مانند یک بیمار نباتی، هنگامی که زمین و آسمان آن از وجود نیروهای روسیه و حزب الله و ایران خالی شد، مرگ محتوم آن فرا رسید. جدای از محرک ها، عوامل، بازیگران و متغیرهای گوناگون داخلی و خارجی دخیل در این بحران می توان آن را نوعی معرکەی ایدئولوژی ها و هویت های سیاسی نیز قلمداد کرد. حزب بعث سوسیالیست عرب به عنوان ملغمەای از ناسیونالیسم، سوسیالیسم عربی و برخی ایدەهای برگرفته از فاشیسم دهەی سی اروپا مدتهاست که مرده است. بخش عراقی آن پیشتر با سقوط صدام به گرداب تاریخ افتاد. جالب این جاست که بقایای آن هنگامی که مقاومت مسلح ضد اشغال آمریکا را سازمان داد، تنها زیر پرچم القاعده و داعش و با پلتفرم اسلام سلفی جهادی می توانست عرض اندام نماید. ناسیونالیسم عرب بر خلاف همپالگی های ترک و ایرانی خود که به ترتیب نافشان با اسلام سنی و تشیع بومی بریده شده، ماهیتا سکولار است. نسل نخست کوشندگان و بنیادگذاران آن عرب های مسیحی بودند. بعث با حجاب ایدئولوژی و حباب های سیاسی آن توانست دهەها اقلیت سنی را بر اکثریت شیعه در عراق حاکم کند و در سوریەی سنی افسار قدرت را بدست اقلیت کوچک علوی بسپارد. امری که در هر دو کشور با کم شدن فروغ ملی گرایی سکولار به محرک بی ثباتی و الهام بخش نارضایتی تبدیل شد. همانطور که اشاره رفت، یک قاعدەی کلی در خاورمیانه وجود دارد که سوریه هم نمی تواند از آن مستثنی شود: جایگزین حکومت های استبدادی و ناکارامد سکولار با بدیل های اسلامی. صد البته خود این به معنای به پیشواز رفتن بی ثباتی و درگیر شدن با ترجیحات و الگوهای رایج نظام جهانی است. رژیم اسد که یک بار از مرگ حتمی نجات یافت، در وافع نان این نگرانی را می خورد. نانی که چون با آزمندی نخواست آن را با مخالفان  تقسیم کند، در نهایت سر خودش را خورد. با این اوصاف باید منتظر درخشش ستارەی اقبال جمهوری اسلامی یا امارت اسلامی سوریه بود. قلب باستانی امپراتوری روم شرقی، مرکز خلافت اموی، بخش برگزیده و شیک امپراتوری عثمانی و زادگاه ناسیونالیسم سکولار عرب، چندی به نوبت عاشقی با اسلام انقلابی جهادی می رود. حجلەای خونین که ار حالا طالع بدشگون آن پیداست. چرا که مسالەی اصلی برون رفت از چرخەی کور استبداد سکولار با ناکارادی و نارضایتی - استبداد مسلمان و هرج و مرج است. احتمالا خوش اقبال ترین بخش جهان عرب از این لحاظ، دولت های نفتی کرانەی جنوب خلیج فارسند که با قسمی استبداد منور به روز شده به امور کسب و کار و رتق و فتق اقتصاد مشغول شدەاند. #صلاح_الدین_خدیو @sharname1