دکتر شریعتی از میان چهار زندان انسان، یعنی طبیعت، جبر ساختاری جامعه، جبر تاریخ به جبر خویشتن تاکید می ورزد. در دیدگاه شریعتی، تمامی بحران های اخلاقیات فردی، اجتماعی، به ویژه در حوزه های قدرت و حکومت های استبدادی و فاشیستی از تمایلات غریزی کنترل ناشده چون جاه طلبی ها، خودشگفتی ها،و....  ریشه می گیرد. چنانکه این بیماری ها دامنه دار همچنان جامعه جهانی امروز را درنوریده است (م. آ. انسان بی خود. ص 179). او نه افراد را به غار تنهایی دعوت کرد و نه به شورش انقلابی. او جوامع بشری را به بازگشت به خویشتن یعنی توجه به اصالت و جوهر وجودی پاکنهاد دعوت کرد. او الینگی یا از خودبیگانگی را یک شر تشخیص داد.