هفت شهر عشق | علی کاملی

از چاهِ غمم برآوریدی
در نیمه‌ی ره، رسن گسستی

خاقانی (۵۲۰-۵۹۵ ق)

@shahreshgh7

هرچند اول سنگ صبورش کردی
تو بی‌خبری چه با غرورش کردی

آری دل من شبیه سیگاری بود
دودش کردی و بعد دورش کردی...

#علی_کاملی

@shahreshgh7

بیا که بال مرا، باز آسمان بدهی
به این عقاب شکسته، کمی توان بدهی

من از همه به تو خواهم گریخت بعد از این
اگر بمانی؛ اگر اندکی امان بدهی

بیا که نیست کنی وهمِ بود و هستم را
بیا بهار کنی خشکی دو دستم را
به سردی تن من، هُرم جاودان بدهی

بیا که دست مرا با تنت بیامیزی
شکوفه‌های تنت را به من بیاویزی
به شاخه‌های درختی تکیده، جان بدهی

مرا درون خودت حل کنی، بمیرانی
شراب کهنه شوی و مرا بگیرانی
به مستی ابدم، قالبِ زمان بدهی

چقدر خسته‌ام از روزگار دور و برم
ببین که سردی دی را چشیده بال و پرم
به من که سردی دی دیده‌ام،
در آغوشت
شبیه جوجهٔ گنجشک، آشیان بدهی...

#علی_کاملی

@shahreshgh7

بیا که دست مرا با تنت بیامیزی
شکوفه‌های تنت را به من بیاویزی
به شاخه‌‌های درختی دوباره جان بدهی...

#علی_کاملی

@shahreshgh7

کاملی، علی و حسین حسین‌آبادی و امیرحسین سلیمانی. (۱۴۰۳). «مقایسهٔ حبسیهٔ خاقانی شروانی با قصیده‌ای مدحی از جویای تبریزی». مطالعات تاریخ و تمدن اسلام. دورهٔ ۹. شمارهٔ سوم: پاییز. (صص ۷۰-۸۰)

@shahreshgh7

چهار رباعی علوی:

۱.
شد از دو جهان نصیب ما حب علی
از دوزخ‌مان کرده جدا حب علی

گفتند: آتش خلق نمی‌شد هرگز
«لو اجتمع الناس علیٰ حبّ علی»

۲.

هرچند که در سکوت و تنهایی تو
غم نیست، که مرتضای طاهایی تو

بر تخت مقام «انت منّی» در عرش
هارونی و هم‌شانهٔ موسایی تو

۳.

آن صحن که گنبد طلایی دارد
آنجا که ملک برو بیایی دارد،

دیدم که خطاب آسمان‌ها شده بود:
«ایوان نجف عجب صفایی دارد!»

۴.

رفته‌ست دلم به ناکجا، ادرکنی
ای راه رسیدن به خدا! ادرکنی

من سائلم و رسیده‌ام وقت رکوع
ای صاحب تخت «انمّا» ادرکنی

#علی_کاملی

#السلام_علیک_یا_امیرالمؤمنین_علیه_السلام

@shahreshgh7

خدا مشغول خلقت بود دنیا را، همان موقع
علی در مجلس حنّانه، کفشش را رفو می‌کرد...

#سید_حمیدرضا_برقعی
#السلام_علیک_یا_امیرالمؤمنین_علیه_السلام

@shahreshgh7

آرزوی من شدی، جان مرا دادی به باد
آمدی و چشم گریان مرا دادی به باد

در پریشانی دلم خوش بود با سجاده‌ام
مو پریشان کردی، ایمان مرا دادی به باد

مست بودم مست بودم از شراب کهنه‌ات
ساختیّ و عقل ویران مرا دادی به باد

با نگاهی سوختی دین مرا، ترسای من!
بعد عمری، شیخ صنعان مرا دادی به باد...

خواستم با حیله‌ای آغوش عشقت را؛ چرا
اشتیاق گرم دستان مرا دادی به باد؟

#علی_کاملی
#غزل_تازه

@shahreshgh7

او احتیاج داشت که مهربانی خودش را به کسی ابراز بکند، برایش فداکاری بنماید. حس پرستش و وفاداری خود را به کسی نشان بدهد، اما به‌نظر می‌آمد هیچ‌کس احتیاجی به ابراز احساسات او نداشت؛ هیچ‌کس از او حمایت نمی‌کرد و توی هر چشمی نگاه می‌کرد، به‌جز کینه و شرارت چیز دیگری نمی‌خواند!

صادق هدایت
📚 سگ ولگرد

@shahreshgh7

مثل موهایت پریشانم ولی افسوس که
مثل موهایت مرا هم پشت گوش انداختی...

#محسن_حیدری

@shahreshgh7

امروز بیستم دی ماه، میلاد مبارک استادم علی‌اکبر یاغی‌تبار است. به همین مناسبت، غزلی از این مرد شریف و مهربان را بازخوانی می‌کنم:

دو پنجاه اسب طوفان-گرده را از گریه پی کردم
که سی سال و دو قرن رفته را این گونه قی کردم:

همه همخون و ناهمخوان؛ تو ناهمخونی و همخوان
منِ بعد از تو یعنی: انّ الانسان لفی خسران

تأمل کن... جهان دارد به پایان می‌رسد در من
مرا بر شانه‌ات آوار کن ای آخرین انسان!

دو-پنجاه ابر طوفان-گرده را در دامنت حل کن
سه-هفتاد آفتاب شعله تاب ای این چنین درجان!

زبان حافظم؛ آتش به جان و در نمی‌گیرم
دهان نیچه‌ام؛ رم می‌کنم از گوش نااهلان

من از «بعد از تو» برمی‌گردم اما رو به ویرانی
منِ بعد از تو را آن سوی لمس پیکرت بنشان!

تو از جبر جهان، اما من از صبر از تو سرگردان
دو پنجاه ابر طوفان-گرده را از گریه برگردان!

#علی_اکبر_یاغی_تبار

@shahreshgh7

تبر شدی که مرا سرشکسته‌تر بکنی
که ریشه‌های مرا زرد و خون‌جگر بکنی

چه بود علّت از من بریدنت ناگاه
که آمدی که مرا خشک و بی‌ثمر بکنی؟

#علی_کاملی
#از_یک_غزل_جدید

@shahreshgh7

تُنسی کمِصرع طائرة
ککَنیسة مهجورةٌ تُنسی

همچون مرگ پرنده‌ای
یا همانند کنیسه‌ای متروک
فراموش می‌شوی...

محمود درویش (۱۹۴۱-۲۰۰۸ م)

@shahreshgh7

یاد تو آتشی است که خامُش نمی‌شود
حقّ نمک چو زخم، فرامُش نمی‌شود

زین اختلاطها که مَآلش، ندامت است
خوشدل همان کسی که دلش خوش نمی‌شود

بوی‌ کبابِ مجلسِ تنهایی‌ام خوش است
کآنجا جگر ز بی‌نمکی، شُش نمی‌شود

مُلکی‌ست بی‌کسی‌ که در آنجا غریبِ یأس،
گر می‌شود شهید، ستم‌کُش نمی‌شود

بیدل! مُزِیل عقل‌، شراب تعلّق است
مستِ تغافُل، این‌همه بیهُش نمی‌شود

بیدل دهلوی (۱۰۵۵-۱۱۳۳ ق)

@shahreshgh7

تنهایی و هُرم کویری تو، من عصرهای سرد پاییزم
هم تو به قدر من غم‌انگیزی، هم من به قدر تو غم‌انگیزم

می‌دیدم از اول که تو سردی، پس می‌روی و برنمی‌گردی
دل‌خسته بودی، گریه می‌کردی؛ دل‌بسته بودم، اشک می‌ریزم

«آهن‌دلی»* کردی برای من، نگذاشتی خود را به جای من
ای نام تو در ربّنای من! با یاد تو، مرغ شب‌آویزم*

در خاطر این شاعر مرده، تو آن گل سرخی که پژمرده
یا دسته‌ای گل بر مزارم باش، یا شاخه‌ای خوش‌عطر بر میزم

شمس منی و می‌روی آسان، من مولویّ بی‌تو سرگردان
یا بی‌تو بلخی خسته و ویران، در حمله‌های سخت چنگیزم

جمعه بدون تو چه دلگیر است، از زندگی کردن دلم سیر است
بس کن! نگو این دست تقدیر است...

#علی_کاملی
#غزل_تازه

* گفتم آهن‌دلی کنم چندی... (شیخ اجل)
* مرغ یاحق

@shahreshgh7

تو را چه کسی اسراف می‌کند؟
درحالی‌که من به ذره‌ذره‌ٔ تو محتاجم...

جان یوجل (۱۹۲۶-۱۹۹۹ م)

@shahreshgh7

چشمم که همیشه جوی خون آید از او
سیلاب سرشک سرنگون آید از او

زان بیم نگریم که خیال رخ تو
با اشک مبادا که برون آید از او!

اثیرالدین اومانی (قرن ۶ و ۷)

منبع: اثیر اومانی، عبدالله؛ چ اول، ۱۳۹۰؛ دیوان اشعار، به تصحیح امید سروری و عباس بگ جانی؛ مجلس شورای اسلامی، ص ۵۹۱

@shahreshgh7

قوالی معروف مرحوم #نصرت_فتح_علی_خان در مدح امیرالمومنین سلام الله علیه ،گجرات هندوستان

موسیقی قَوّالی یکی از شاخه‌های موسیقی عرفانیِ آمیخته با عبادت است که بیشتر در کشور پاکستان رواج دارد، نصرت فَتِح‌علی خان دریافت کننده جایزه پیکاسو، خواننده و استاد سبک قوالی بود، وی در ماه اوت ۱۹۹۷ میلادی درگذشت.