شهرِ زنان، شهرِ امن

تولیدات #زنان #پروژه #مشارکتی #کوی ۱۳ آبان

#عروسک‌های‌انگشتی برای بچه‌های ۱ تا ۴ سال

🔻این انگشتی‌های پارچه‌ای را زنان عضو تعاونی زنان کوی ۱۳ آبان (که بیست سال پیش و با کمک موسسه پژوهشی کودکان دنیا و مادر(بهمن دارالشفاهی) در محله ۱۳ آبان شهر ری تشکیل شده) می‌دوزند.

🔻طرحش را هم بنفشه (خواهر ایشان) و همکارش نغمه با ایده‌هایی که از همکارانشان در جاهای دیگر دنیا گرفته‌اند داده‌اند.

🔻مورد استفاده‌شان هم که مشخص است. این‌ها را توی انگشتتان می‌کنید و با بچه‌ها بازی می‌کنید. بسته به خلاقیت شما و خود بچه کلی کار می‌شود با آن‌ها کرد و تجربه من نشان داده که بچه‌ها خیلی با این انگشتی‌ها کیف می‌کنند.

🔻این انگشتی‌ها ۱۰ بسته ۵ تایی دارند که حیوان‌های هر بسته شباهت‌هیی به هم دارند: بسته ماهی، بسته پرنده‌ها، بسته اقیانوس، ... قیمت هر بسته هم ۲۲ هزار تومن است.

‏https://t.me/bahmanshafafiles/16

این بسته را می‌توانید از خود موکو (گروه بنفشه و نغمه بخرید):
‏@moukou

یا می‌توانید از طریق کانال بهمن دارالشفاهی سفارش بدهید که برایتان بفرستد. هزینه پستش به هرجای ایران (مستقل از تعداد بسته) ۵ هزار تومن است. به خارج از ایران هم ارسال می‌کنیم ولی هزینه ارسالش متفاوت است (تماس بگیرید تا با توجه به کشورتان تعیین کنیم):
‏@bahmanbooks

جزئیات شیوه سفارش و پرداخت:
‏https://t.me/bahmanbookz/3

@bahmanshafa
@Shahr_Zanan

#معرفی #کتاب #شهر
#آموزش_انسان_را_آزاد_می_کند!
🔻تجربه #مشارکتی کوی سیزده آبان؛ موسسه پژوهشی کوکان دنیا
آموزش انسان را آزاد می کند (مروری بر طرح مشارکتی مراقبت از رشد و تکامل کودکان در محله 13 آبان تهران)، ناصر یوسفی (موسسه پژوهشی کودکان دنیا)، انتشارات کارگاه کودک، 1391
کتاب «آموزش انسان را آزاد می کند» مروری بر چهارده سال (1390-1376) تجربه برنامه‌ریزی مشارکتی است، که با هدف بهبود زندگی کودکان کوی سیزده آبان، از سوی #موسسه #پژوهشی #کودکان #دنیا آغاز شده و همچنان تداوم خود را حفظ کرده است. این تجربه نشان می‌دهد که بر خلاف تصور عمومی و غالب، تجربه مشارکت فعال مردمی و شکل گیری نهادهای مدنی در جامعه شهری ایران میسر خواهد بود.
اما تعریف یک الگوی از پیش اندیشیده شده و وارداتی در این باره موفق نخواهد شد.
چنین مشارکتی باید بر پایه نیازها و خواست های واقعی گروه های اجتماعی ساکن شکل گیرد و تداوم یابد. در واقع مشارکت با تعریف پروژه های کوتاه مدت در محلات تحقق نمی یابد؛ آنچه ما غالبا در پروژه های مدیریت شهری تحت عنوان برنامه های مشارکتی مشاهده می کنیم، برنامه هایی کوتاه مدت به منظور رسیدن به هدفی تک بعدی (برای مثال نوسازی مساکن) و با مداخله حداکثری نهاد متولی است، که نه به مشارکت فعال مردم می انجامد و نه فرایندی مداوم و ماندگار است؛ بلکه به بدبینی ها و مقاومت مردمی نیز دامن می زند؛ ضمن اینکه با به سر رسیدن دوره زمانی در نظر گرفته شده، فارغ از رسیدن به نتیجه مطلوب یا خیر، نهاد مسئول جامعه محلی را رها کرده و دغدغه ای برای پیگیری شرایط زندگی ساکنان ندارد.
https://t.center/Shahr_Zanan
چنین رویکردی بالطبع جریان ساز نخواهد بود و بنیانی را در زندگی جامعه هدف تغییر نخواهد داد. در واقع به نظر می رسد تعریف پروژه هایی چون نوسازی بافت های فرسوده یا سایر طرح های مشابه با رویکرد مشارکتی، بدون توجه به ایجاد نهاد مدنی که بر مبنای مشارکت واقعی و فعال مردم شکل گرفته باشد به ثمر نخواهد رسید: مردمی که به صورت مداوم درباره مسایل مختلف محل زندگی خود دغدغه جدی داشته باشند، به صورتی پویا و همیشگی در بهسازی محیط زندگی خود و تغییر آن به سوی بهتر شدن فعالیت کرده و در رابطه ای دو سویه احساس تعلق بیشتری نسبت به محله خود پیدا کنند. اما تجربه کوی سیزده آبان در این زمینه تجربه ای متفاوت بوده است و از موفقیتی نسبی در این زمینه برخوردار است.
منبع:
http://anthropology.ir/node/20812
https://t.center/Shahr_Zanan

#معرفی #کتاب #شهر
#آموزش_انسان_را_آزاد_می_کند!
🔻تجربه #مشارکتی کوی سیزده آبان؛ موسسه پژوهشی کوکان دنیا
آموزش انسان را آزاد می کند (مروری بر طرح مشارکتی مراقبت از رشد و تکامل کودکان در محله 13 آبان تهران)، ناصر یوسفی (موسسه پژوهشی کودکان دنیا)، انتشارات کارگاه کودک، 1391
کتاب «آموزش انسان را آزاد می کند» مروری بر چهارده سال (1390-1376) تجربه برنامه‌ریزی مشارکتی است، که با هدف بهبود زندگی کودکان کوی سیزده آبان، از سوی #موسسه #پژوهشی #کودکان #دنیا آغاز شده و همچنان تداوم خود را حفظ کرده است. این تجربه نشان می‌دهد که بر خلاف تصور عمومی و غالب، تجربه مشارکت فعال مردمی و شکل گیری نهادهای مدنی در جامعه شهری ایران میسر خواهد بود.
اما تعریف یک الگوی از پیش اندیشیده شده و وارداتی در این باره موفق نخواهد شد.
چنین مشارکتی باید بر پایه نیازها و خواست های واقعی گروه های اجتماعی ساکن شکل گیرد و تداوم یابد. در واقع مشارکت با تعریف پروژه های کوتاه مدت در محلات تحقق نمی یابد؛ آنچه ما غالبا در پروژه های مدیریت شهری تحت عنوان برنامه های مشارکتی مشاهده می کنیم، برنامه هایی کوتاه مدت به منظور رسیدن به هدفی تک بعدی (برای مثال نوسازی مساکن) و با مداخله حداکثری نهاد متولی است، که نه به مشارکت فعال مردم می انجامد و نه فرایندی مداوم و ماندگار است؛ بلکه به بدبینی ها و مقاومت مردمی نیز دامن می زند؛ ضمن اینکه با به سر رسیدن دوره زمانی در نظر گرفته شده، فارغ از رسیدن به نتیجه مطلوب یا خیر، نهاد مسئول جامعه محلی را رها کرده و دغدغه ای برای پیگیری شرایط زندگی ساکنان ندارد.
https://t.center/Shahr_Zanan
چنین رویکردی بالطبع جریان ساز نخواهد بود و بنیانی را در زندگی جامعه هدف تغییر نخواهد داد. در واقع به نظر می رسد تعریف پروژه هایی چون نوسازی بافت های فرسوده یا سایر طرح های مشابه با رویکرد مشارکتی، بدون توجه به ایجاد نهاد مدنی که بر مبنای مشارکت واقعی و فعال مردم شکل گرفته باشد به ثمر نخواهد رسید: مردمی که به صورت مداوم درباره مسایل مختلف محل زندگی خود دغدغه جدی داشته باشند، به صورتی پویا و همیشگی در بهسازی محیط زندگی خود و تغییر آن به سوی بهتر شدن فعالیت کرده و در رابطه ای دو سویه احساس تعلق بیشتری نسبت به محله خود پیدا کنند. اما تجربه کوی سیزده آبان در این زمینه تجربه ای متفاوت بوده است و از موفقیتی نسبی در این زمینه برخوردار است.
منبع:
http://anthropology.ir/node/20812
https://t.center/Shahr_Zanan