🔴🔴 بیانیه #سید_میثم_صفائیان خطاب به رانندگان، مردم و مسئولان قسمت اول بسم رب الزهرا اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها والسر المستودع فیها بعدد ما احاط به علمک ملت بزرگ و شریف ایران ضمن عرض سلام و ادب خدمت تک تک شما مردم بزرگوار و متمدن و تاریخ ساز این مرز پر گهر همانگونه که آگاهی دارید؛ این روزها اخبار اعتصابات و اعتراضات ما راننده های مظلوم، تمام فضای کشور را پر کرده و ظاهرا تنها جایی که اطلاعی از این رخدادها ندارد، صدا و سیما است که به تازگی پس از گذشت هشت روز از چندمین دور اعتصابات، خبرهایی را جسته و گریخته پخش می کند. این سازمان به جای آنکه برای ما زحمت کشان این کشور موجبات تسلی خاطر را فراهم آورد، با پروپاگاندای رسانه ای خود، مشغول تهدید و ارعاب راننده هاست! انگار که ما راننده ها از یک کهکشان دیگر امده ایم و یا از کشورهای دشمن، ماموریت برهم زدن نظم و امنیت را داریم!! صدا و سیما به گونه ای رفتار می کند که انگار در این اوضاع بسیار خوب اقتصادی و معیشتی مردم، ما راننده ها تنها صنفی هستیم که تلاش شبانه روزی مسئولان را به هدر داده و آب به اسیاب دشمن می ریزیم!!! ملت بزرگ ایران، حرف دل خود را برای شما می گوییم که از جنس خود ما هستید و رنج ما را درک می کنید. متاسفانه مسئولان برج عاج نشین ما اصلا اهمیت نمی دهند که این سومین اعتصاب صنف رانندگان در یکصد روز گذشته است و گمان می کنند هر بار با وعده و وعید دادن می توانند دوباره ما را مشغول به کار کرده و روز از نو و روزی از نو... دقیقا دو سال و نیم از اولین اعتصاب نسبتا گسترده و سراسری راننده ها (که از بندر عباس، قطب حمل و نقل کشور، شروع شد و به سراسر کشور سرایت کرد) می گذرد. آن زمان به مسئولان نوشتم و هر جا که دیداری بود، یادآور شدم که مشکل راننده ها یک مشکل ریشه ای ست که باید حتما بصورت اساسی و با حضور و مشارکت خود راننده ها (که با حضور یافتن نمایندگان واقعی منتخب خودشان محقق خواهد شد) حل شود. تذکر دادم که شاید به صورت مقطعی بتوانید این اعتراضات و اعتصابات را با بگیر و ببند و وعده وعید و ... رفع و رجوع کنید، اما بدانید که فقط آتش را به زیر خاکستر برده اید. شاید ظاهرا شعله ای دیده نشود اما به اندک وزشی دوباره این آتش فوران خواهد کرد. اکنون دو سال و نیم از اولین موج اعتصاب و اعتراض رانندگان می گذرد. کشور در خرداد و مرداد سال جاری، سه نوبت پیاپی اعتصاب سراسری رانندگان را شاهد بوده است. آیا دو سال و نیم، زمان اندکی برای رسیدگی به مشکلات راننده ها بوده است؟ آیا هنوز وقت آن نرسیده که مسئولان ما از خواب غفلت بیدار شده و متوجه مشکلات و مصائب ما شوند؟! آقایان مسئول! کارد به استخوان ما رسیده است. مشکلات قبلی ما از جمله کرایه پایین، کمیسیون بالا، عدم شفافیت و عدالت در اعلان بار، پایین ترین رتبه بیمه با بالاترین میزان پرداخت، جاده های غیر ایمن، عوارض های کلان جاده ها بدون خدمات متناسب، برخورد بسیار تحقیر آمیز برخی ماموران ناجا، عدم اطمینان از دریافت کرایه در مقصد، واردات خودرو های فاقد کیفیت و استاندارد لازم و از همه مهم تر مسئولان بی صلاحیت در مسائل مربوط به این صنف بزرگ (اعم از نمایندگان صوری رانندگان و مسئولان دولتی) کم بودند که افزایش افسار گسیخته لوازم مصرفی هم به آنان اضافه شد؟! مردم! لاستیکی که چهار ماه پیش به قیمت جفتی یک ملیون و هشتصد هزار تومان و با شش چک در سر رسید شش ماهه برای ما قابل تهیه بود، اکنون با قیمت جفتی حدود پنج میلیون تومان و آن هم فقط به صورت نقدی به زحمت می توان فراهم کرد. از خرج موتور گیربکس دیفرانسیل لوازم برقی، باطری، لنت، روغن، اسکازین و... می گذریم که همه از آن خبر دارند. مردم، دیگر نمی توانیم، نمی توانیم شاید بتوان حرکت دو سال و نیم قبل را "اعتراض" و حرکت چهار ماه پیش را "اعتصاب" نامید؛ اما چیزی که در حال حاضر اتفاق افتاده نه اعتراض است و نه اعتصاب. عزیزان ما ای ملت بزرگ ایران! ما دیگر توان ادامه کار را نداریم. می خواهیم کار کنیم اما نمی توانیم. قسط های ما مانده، طلبکارهای مان برای وصول مطالبات شان صف کشیده اند. خانواده هایمان در سختی هستند و از زن و بچه هایمان خجالت می کشیم. هرگونه که حساب و کتاب می کنیم، با این کرایه ها و کمیسیون ها و استهلاک ها نمی توانیم به کار ادامه دهیم. خرج ما به "دلار" است که سوار بر آسانسور رو به آسمان می رود و دخل مان به "ریال" در حال سقوط آزاد به سمت ته دره است. نمی توانیم، نمی توانیم. ادامه در پیام بعدی👇👇👇 @seyyed_ranandegan_velayat