📵 Мадина кечки соат 8 да ишдан чиқиб уйига қайтаётганди. Кўчалар одамлар билан гавжум, аммо унинг юрагида қандайдир безовталик ҳукмрон эди. Телефони ўнг чўнтагида қимирлаётганини ҳис қилди. Кўтариб қаради: номаълум рақам.
“Ким бўлиши мумкин?” деб ўйлади ва жавоб берди:
— Алло?
— Мадина, сен бу қўнғироқни қабул қилганингдан афсусланасан…
Кейинги икки ҳафта давомида Мадина ҳар куни номаълум қўнғироқлар, сирли хабарлар ва уйдан ташқаридаги ғалати товушлардан азият чекар эди. Лекин унга ҳеч ким ишонмасди, ҳаттоки яқин дўстлари ҳам. “Бу шунчаки хаёлинг, асабларингни тинчлантир,” дердилар. Аммо бир куни Мадина ўз эшиги олдида бир варақ қоғоз топди. Унда фақат битта сўз ёзилганди: “Қоч.” 😳
... Мадина қаэрдан қочишни билмасди. Лекин бир куни кечаси эшик тақиллади... ДАВОМИ 😨👇