💠یادآر: مسمومیت دانشجویان و قلب رو به احتضار دانشگاه از سال ۱۴۰۱ بدین سو، شروع آذر در دانشگاه صنعتی اصفهان با یاد مسمومیت بیش از هزار نفر از دانشجویان گره خورده است؛ مسمومیتی که از ابتدا با کلیدواژه‌های «ویروس» و «کاهش مراجعات» در تریبون‌های رسمی «ساده‌سازی» شد و بعد، ابعاد بزرگ ماجرا مانع از ادامه‌ یافتن اشاعه خبرهای تهی از واقعیت درباره آن برای مدتی کوتاه شد. سرایت زنجیری آن در همان مقطع و درگیری همزمان چهار دانشگاه در چهار شهر کشور (اصفهان، اراک، کرج و تهران) با هم، به خوبی نشان می‌داد که انداختن تقصیر گردن فلان شرکت و وعده غذایی، تهی از واقعیت بوده و باید سر منشأ آن را در جایی فراتر از یک دانشگاه و یک زنجیرهٔ تأمین مواد غذایی جست‌وجو کرد؛ جست‌وجویی که پس از ۲۴ ماه در گوشه‌ای متوقف مانده چون آنها که باید مدعی واقعی جست‌وجو تا مشخص شدن واقعیت ماجرا می‌شدند، از جایی با عنوان «هیستری جمعی» رویکرد کوچک جلوه دادن ماجرا را باز هم پی گرفتند؛ چرا؟ چون ماجرا از آب و تاب افتاده بود و از این ستون به آن ستون برای گریز از آن، فرج. این رویداد زنجیری وقتی در کنار مسمومیت‌ زنجیری مدارس در همان سال جای می‌گیرد، مشخصا ثابت می‌کند که برنامه‌ای خاص برای درگیر کردن دانشجو و دانش‌آموز با یک بلای تحمیلی وجود داشته است؛ هدف آن هر چه بوده اما در اینجا، گزینه‌ای تاریک به کارنامهٔ مسئولین آن دانشگاه(ها) اضافه می‌کند؛ گزینه‌ای که هر چند از اساس، علت ثبت آن با مسمومیت‌های دیگرِ دانشجویی در دانشگاه‌ها در سایر اوقات و ناشی از ذبح خدمات رفاهی و عدالت آموزشی متفاوت است اما نتیجهٔ مشترکی دارد: تحقیر دانشگاه. آنهم دانشگاهی که در فضای بستن تریبون‌ها و درگاه‌های رساندن صداهای مختلف و مستقل در بطن جامعه، در طول دهه‌ها نبض حیات سیاسی و اجتماعی مملکت را می‌زد و از قضا آن کانون بیدار نیز از لوله کردن در امان نماند؛ البته نه فقط توسط لوله‌کش‌ها بلکه به دست آنان که روی لوله‌کش‌ها را سفید کردند: با کنترل فعالیت‌ها در چهارچوب دل‌خواه خود که کوچک‌ترین ثمرهٔ آن را در تحمیل آیین‌نامه‌ها و بستن حدود فعالیت‌های دانشجویی در شوراهای صنفی می‌بینیم. سیر تدریجی قهقرایی آموزش رایگان، لوله‌کشی دانشگاه، لگدمال کردن اساس فعالیت دانشجویی و تحمیل آشکار دردهایی چون مسمومیت‌ زنجیری به دانشگاه، باید خانواده دانشگاه را به درک بهتری از اهمیت نقش‌آفرینی خود برساند؛ اهمیتی که هرچند برای بسیاری از دانشجویان به برکت پیمودن این مسیر قهقرایی در حق دانشگاه، اساسا مشخص نیست اما برای پویندگان آن برنامه خیلی واضح و مبرهن است. دانشگاه باید با یادآوری خاطرات جمعی طولانی خود از دهه‌ها پیش تاکنون، هم واقعیت نقاط تاریکی چون مسمومیت‌ها را روشن کند (چرا که اصلا بعید نیست در پرتو حصار ایمن و همراه با عدم پاسخگویی بانیان آن، عینا یا به نحوی دیگر تکرار شود) و هم راهی برای گریز از شرایط تحمیلی فعلی خود بیابد: دانشگاه یکی از کانون‌های تپیدن قلب جامعه است. #سالگرد_مسمومیت ➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖ @senfi_iut | روابط عمومی شورای صنفی دانشجویان Instagram