👈 علی حاتمی: 《از کودکی، علاقه‌ای وافر به موسیقی داشتم. عمویم ابراهیمِ حاتمی، نوازنده‌یِ عزلت بود و گمنام. هر وقت از مصائبِ روزگارِ سختِ کودکی‌ام فرار می‌کردم، به خانه‌یِ عمو پناه می‌آوردم. برایِ او دنیا محدود شده بود به آن خانه‌یِ قدیمی شاهپور. می‌گفت سخت می‌گیرد جهان بر مردمانِ سخت‌گیر. بله! جهان، سرایِ سختی و رنج است. انسانِ فرهیخته و هوشمند با تدبیر و ممارستِ عاقلانه هم می‌تواند زندگی‌اش را روحی تازه بخشید و در بعدِ مادی هم خود را تقویت کند. فرهنگِ ایرانی آمیخته‌یِ همه‌یِ این غم و شادی‌هاست.》
آدمى چه شد؟ باقيمانده، نيمه مانده‌ی او كجاست و اگر هست به كجا مى‌رود؟ آرزو مى‌كنم جز آن باشد كه من درک و دريافت مى‌كنم، شايد از آن كه غريبم، نامربوط‌ام و ...
اكنون ساكنم در بهت و گيجى و اندوه و بيهودگى و خود هنوز نمى‌دانم، هنوز باورم نشده است كه روحم به قتل رسيده است. آدمى از نوعى سماجت ذاتى برخوردار است، و من هم.
"اى كاش بزرگ نشده بودم، اى كاش هرگز بزرگ نمی‌شدم...!"
° اندوه حفره‌ای است که در بطن بشر دهان باز می‌کند و تنها با عشق و همدلی و یادکردِ جنبه‌های قدرتمندی انسان التیام می‌یابد و سبب‌ساز ادامه‌ی خوش‌آهنگ زندگی می‌شود. همدیگر را دوست بداریم و به تفاوت‌‌های بین انسان‌ها احترام گذاشته و نیکی‌های همدیگر را از یاد نبریم.
«جوناس سالک» پزشک آمریکایی که به علت ریشه کن کردن فلج اطفال در دنیا شناخته شده است، در سال ۱۹۵۲ از حق امتیاز واکسنی که خودش کشف کرده بود، چشم پوشی کرد و آن را به مردم بخشید و این‌گونه ثروتی بالغ بر ۷.۵ میلیارد دلار را نپذیرفت.
در سال ۱۹۵۴، آزمایشی ملی روی میلیون‌ها کودک ۶ تا ۹ ساله به عنوان پیشگامان واکسن فلج اطفال آغاز شد. در تاریخ ۱۲ آوریل سال ۱۹۵۵، نتایج این‌گونه اعلام شد: «واکسن بی خطر و موثر بود». تا دو سال قبل از اینکه واکسن به طور گسترده در دسترس عموم قرار بگیرد، متوسط تعداد موارد فلج اطفال در ایالات متحده، بیش از ۴۵ هزار مورد بود که تا سال ۱۹۶۲، این تعداد به ۹۱۰ مورد کاهش یافت. اگرچه او به مانند یک معجزه گر مورد ستایش قرار گرفت، اما سالک هرگز این واکسن را به نام خودش ثبت نکرد و هیچ پولی از کشف خود به دست نیاورد، بلکه ترجیح داد این واکسن به طور گسترده توزیع شود.
