شعری را دوست می‌دارم که پیش از زمین‌گیر‌ شدن در کلمه‌ای، سپید و سبک، از دودکش کلبه‌ای در شب برف ارتفاع می‌گیرد و چشمانی را که آن‌سوی پنجره ردّ پای پرندگان را در برف به تماشا نشسته است صدّیق. .