«فائده درباب کلمهٔ مناجات از علّامه جلال الدّین همائی» توضیحاً کلمهٔ« مناجات» مأخوذ از «نجویٰ» است به معنی آهسته درگوش کسی سخن گفتن¹ و راز و نیاز کردن. درآیهٔ شریفهٔ سورهٔ مجادله است:«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نَاجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْوَاكُمْ صَدَقَةً ذَلِكَ خَيْرٌ لَكُمْ وَأَطْهَرُ فَإِنْ لَمْ تَجِدُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ ﴿المجادلة/۱۲﴾»². ونزول این آیت درآن اوقات بود که مردمان بسیار پیش حضرت پیغمبر{صلواتُ الله علیه} می رفتند وبا او راز می گفتند و نجویٰ می کردند. خلاصه این که « مناجات» مصدر باب مفاعلن است به معنی رازگفتن دوکس با یکدیگر، و عملی که دراین ایّام به نام مناجات رسم شده است که بالای بامها فریاد می کشند درست بر ضدّ مناجات حقیقی است. علاوه می کنم که در حکم صدقهٔ آیهٔ فوق ،عموم مفسّران گفته اند که : غیراز حضرت علی{ علیه السّلام} هیچ کس به آن حکم عمل نکرد وعمل او محض برای آن بود که فرمان خدای تعالی اطاعت شده باشد و دیری هم نگذشت که آن آیت منسوخ گشت.³ _ 1_بیت : با شمع بگویید که مردیم زغیرت ما طاقت سرگوشی پروانه نداریم 2_ترجمهٔ آیهٔ شریفه: اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد هرگاه با پيامبر [خدا] گفتگوى محرمانه مى ‏كنيد پيش از گفتگوى محرمانه خود صدقه‏ اى تقديم بداريد اين [كار] براى شما بهتر و پاكيزه‏ تر است و اگر چيزى نيافتيد بدانيد كه خدا آمرزنده مهربان است. 3_دیوان طرب ، بامقدّمه وتصحیح استاد جلال الدّین همایی ، تهران،انتشارات فروغی، ۱۳۴۲ه‍ ش ، بخش مقدّمه ، صفحهٔ ۱۲۱ 💐🍃🍃@sarfvanahw110