ساهــی

در فاطمیه، از کدامین غصه باید جان سپرد؟
آخر کدام؟ دردِ حیدر؟ داغِ مادر :)؟

فهمیدم هنوز خودم رو نبخشیدم، بابت اینکه
انقدر درگیر خوب‌ کردن حالِ بده بقیه بودم،
خودم رو فراموش کردم. فهمیدم هنوز خودم
رو نبخشیدم بابت اینکه بجای تلاش‌ کردن
برایِ خودم، برایِ دیگران تلاش کردم. فهمیدم
آدما ارزشش رو نداشتن، تهشم خودم پایِ
خودم موندم، تو غمام، تو شادیام. فهمیدم
بجای خرج‌کردن محبتم برای بقیه، برایِ
خودم یکم محبت هزینه‌کنم، فهمیدم به‌جای
بخشیدن دیگران باید خودم رو ببخشم بابت
اینکه تمامِ مدت نادیدش گرفتم. فهمیدم
حالم برای هیچکس مهم نیست، فهمیدم
باید بگذرم، خودم رو دوست داشته باشم.

زِ جام عشـقِ او مستم، دگـر پندم مده ناصح
نصیحت گوش کردن را، دل هشیار می‌باید.

لطفا به بهانه‌های الکی هم شده برام موزیک
بفرستین، خوشحالم میکنه.

خدایا! همیشه محبت دل‌ها به دل‌ها بماند.

« چیزی بنویس که ازت یاد کنن یا کاری بکن
که راجبش بنویسند عزیزِ من. »

یاد تورا زنده نگه ‌میداشتم حتی زمانی ‌که
آنقدر سرم‌ شلوغ بود که نامم را یادم‌نمی‌آمد.

[ شخصی همه ‌شب بر سرِ بیمار گِریست،
چون صبح شد او بِمُرد و بیمار بِزیست. ]
این کوتاه‌ترین داستان غم‌انگیز دنیاست،
در یک بیت از جنابِ سعدی.

مقصر تو نیستی، مقصر دلِ دیوانه‌ی ماست.

به اون مرحله‌ای رسیدم که وقتی میگم برام
مهم نیست، واقعا برام مهم نیست.

حقیقتش این روزا پنهون کردن احساساتم،
شده بخشی از روتین زندگیم.