عادت کنید به بی‌ادا بودن، به واقعی بودن؛ به لباس تکراری پوشیدن، به بی‌آرایش بیرون رفتن، به قهقه بلند، بدون اینکه فکر کنيد الان صداتون کجا میپیچه، به گفتنِ جمله‌ی "این رستوران گرونه، بریم فلافل بخوریم"، به گفتنِ جمله‌ی "دلم برات تنگ شده" بدون اینکه فکر کنید طرف پررو می‌شه، به گفتنِ درد و غم و غصه و حالِ بد و نگرانیتون، بدون اینکه فکر کنید طرفِ مقابل چه فکری میکنه، به خودتون بودن، به بی‌ادا بودن، به راحت بودن و سخت نگرفتن عادت کنید، باور کنید دلرباترین ویژگی هر آدمیزادی همینه...
اگر بخواهی به هر چیزی که به تو گفته می‌شود واکنشی عاطفی نشان بدهی، به رنج بردن ادامه خواهی داد. قدرت حقیقی در عقب رفتن و مشاهده‌گر بودن است. قدرت در خودداری است. اگر اجازه بدهی کلماتِ دیگران تو را کنترل کند، هرچیز دیگری هم تو را زیر سلطه خواهد گرفت. نفس بکش و بگذار بگذرد...
من از مردن نمی‌ترسم، از زندگی‌نکردن می‌ترسم. از اینکه زنده باشم اما زندگی نکنم. از اینکه صدا داشته باشم اما سکوت کنم. از اینکه درد داشته باشم اما رؤیا نه.
