🔹 #سالگرد_وفات_علامه_طباطبایی (ره) 🔸 بیانی از علامه سيد محمد حسين طهرانی (ره) در وصف علامه طباطبایی (ره) در هر مجلسى كه خدمتشان مى ‏رسيدم آن‏قدر افاضه رحمت و علم و دانش بود؛ و آن‏قدر سرشار از حال و وجد و سرور و توحيد بود كه از شدّت حقارت در خود احساس شرمندگى مى ‏نمودم؛ و معمولا هر دو هفته يك‏بار به قم شرفياب مى‏ شدم؛ و ساعات زيارت و ملاقات با ايشان براى من بسيار ارزنده بود. درست به خاطر دارم شبى در طهران كه به كتاب سير و سلوك منتسب به مرحوم آية الله بحر العلوم نجفى اعلى الله تعالى درجته، شرح مى ‏نوشتم؛ دچار اشكالى شدم؛ هر چه فكر كردم، مسئله حلّ نشد؛ و تلفن خودكار در شهرهاى ايران هنوز دائر نشده بود؛ لذا شبانه براى اين مهمّ عازم قم شدم قريب نيمه‏ شب بود كه وارد قم شدم؛ و در مهمانخانه بلوار شب را به صبح آوردم. صبحگاه پس از تشرّف به حرم مطهّر و زيارت قبر حضرت معصومه سلام الله عليها، به خدمت استاد  (علامه طباطبایی) رسيدم و تا قريب ظهر از محضر پربركتشان بهرمند شدم؛ و نه تنها آن مسئله بلكه بسيارى از مسائل ديگر را حلّ كردند؛ و جواب دادند. من هر وقت به خدمتشان مى‏ رسيدم، بدون استثناء براى بوسيدن دست ايشان خم مى‏ شدم؛ و ايشان دست خود را لاى عبا پنهان مى‏ كردند؛ و چنان حال حيا و خجلت در ايشان پيدا مى ‏شد كه مرا منفعل مى ‏نمود. يك روز عرض كردم: ما براى فيض و بركت و نياز، دست شما را مى ‏بوسيم چرا مضايقه مى ‏فرمائيد!؟ سپس عرض كردم: آقا شما اين روايت را كه از حضرت امير المؤمنين عليه السّلام وارد است كه «من علّمنى حرفا فقد صيّرنى عبدا»  آيا قبول داريد!؟ فرمودند: بله روايت مشهورى است؛ و متنش نيز با موازين مطابقت دارد. عرض كردم: شما اين همه كلمات به ما آموخته ‏ايد؛ و به كرّات و مرّات ما را بنده خود ساخته‏ ايد! از ادب بنده اين نيست كه دست مولاى خود را ببوسد!؟ و بدان تبرّك جويد؟ با تبسم مليحى فرمودند: ما همه بندگان خدائيم! بارى چيزى ‏را كه تصوّر نمى‏ كرديم، ارتحال اين مرد بود؛ مرگ اين رجل الهى مرگ عالَم است؛ چون علّامه عالم بود؛ گرچه او زنده است، همه مردم زنده، مرده؛ و او زنده است. النّاس موتى و أهل العلم أحياء (مردم مرده اند و اهل علم، زنده اند) ••✾🍀🕊🍀✾•• 🌺 @sabouye_eshgh ✨✨✨