◼️۲۳ خرداد سالگرد درگذشت
احمدظاهر آوازخوان و نوازنده ی معروف افغانستانی است. خواننده ی محبوبی که چندین دهه است همچنان در دل مردم جا دارد و آهنگ هایش دل و جان آنها را می نوازد.به این مناسبت بخشی از زندگی نامهی این هنرمند را مرور می کنیم که استاد عبدالوهاب مددی در کتاب " سرگذشت موسیقی معاصر افغانستان" به نگارش در آورده اند.
🔷احمد ظاهر
احمدظاهر در بیست و چهارم جوزای سال ۱۳۲۵ هجری خورشیدی در کابل متولد شد. پدرش داکتر عبدالظاهر که زمانی صدراعظم کشور و زمانی هم رییس ولسی جرگه افغانستان بود. نخستین مشوق او در راه موسیقی به شمار می رفت. احمد ظاهر هنرمندی بود بااستعداد، خوش ذوق و پرکار. او هیچ گاه در موسیقی رسما شاگرد کسی نشد. بلکه ذوق سرشار و استعداد بی نظیر خود او هادی و رهنمایش بود.
او سیزده ساله بود که انگشتانش با پرده های هارمونیه آشنا گشت. بعد به آموختن فلوت و آکوردیون پرداخت و هنوز شاگرد لیسه ی حبیبه بود که در سال ۱۳۴۰ هجری خورشیدی به تشکیل یک گروه هنری از شاگردان آن لیسه پرداخت و همراه با گروه هنری خویش در کنسرتهای مکتب آوازخوانی کرد. بعد با همان گروه که رهبری ان را تا آخر برعهده داشت به اجرای برنامه های منظم در رادیو افغانستان ادامه داد.
احمدظاهر پس از فراغت از صنف دوازدهم لیسه ی حبیبیه، دروسش را در دارالمعلمین عالی کابل به پایان رسانید. مدتی در رشته ی تعلیم و تربیه در کشور هند تحصیل کرد و پس از ختم تحصیل مدتی در روزنامه ی کابل تایمز زمانی هم در ریاست افغان فلم به کار پرداخت.
احمدظاهر که در سال ۱۳۵۱ هجری خورشیدی لقب بهترین آوازخوان سال را کمایی کرد. جمعا سه بار تن به ازدواج داد که ثمره ی این ازدواج ها پسری بود از همسر اولش و دختری از همسر سومی اش که آرزو داشت نامش را "شبنم" بگذارد ولی دریغ که شبنم یک روز پس از مرگ پدر به دنیا آمد و هرگز چشمان پرانتظار
احمدظاهر که به تاریخ ۲۳ جوزای ۱۳۵۸ هجری خورشیدی، چهره در نقاب خاک پوشیده بود به دیدار او روشن نشد.
و اما در مورد
احمدظاهر و شخصیت هنری و اجتماعی او بخشی از یک نوشته ام را از نظر خواننده ی ارجمند می گذرانم که دو ماه و بیست روز پس ازمرگ
احمدظاهر زیر عنوان " مروری فشرده بر موسیقی افغانستانی و آوازخوانان نام آورآن در نیم قرن گذشته" در شماره چهارده سنبله سال ۱۳۵۸ روزنامه انیس به چاپ رسیده بود:" زمانی که پای داوری و نقد و انتقاد برکارهای یک هنرمند به میان می آید. لاجرم عیوب و محاسن هنرمند هر دو در کفه های یک ترازو گذاشته می شود تا منتقد در کارش به خطا نرفته باشد. حالا که
احمدظاهر دیگر در میان ما نیست و دست اجل غنچه ی زندگی اش در عین طراوت و شادابی پرپر کرده است بر خویش واجب می دانم که از او به نیکویی یاد نمایم و بر روان او درود بفرستم. اما چیزی که در مورد او و هنر او نباید ناگفته گذاشت آن است که او یکی از هنرمندان انگشت شماری بود که هیچ وقت بر نواقص هنری هنرمند دیگری انگشت انتقاد نگذاشت و هرگز دیده نشده بود غیبت و بدگویی از کسی بکند که متاسفانه رسمی است دیرینه در میان هنرمندان.
احمدظاهر هنرمندی بود جوانمرد، مهمان دوست و شوخ طبع که گمان نکنم در خاطر کسی از او ملالی باشد. و اما در مورد هنر او باید بگویم که او نه تنها صاحب ذوق و استعداد عالی هنری بود. بلکه از پشتکار و تلاش عجیبی درجهت بالابردن سطح هنری اش برخوردار بود. او هنرمندی بود نوآور، مبتکر و پرکار و نخستین کسی بود که در اجرای آهنگ هایش از آلات موسیقی برقی اروپایی استفاده کرد."
#احمدظاهر#موسیقی#افغانستان@zaynabbayat@musiqsharqi