زن و جامعه (زن کارگر)

این فریاد زندگی ست
که بر درب های آهنین
مشت می کوبد از یقین
به نام انسان
به نام عشق
این شعله فروزان زندگی ست
که ایستاده است تمام قد
در برابر حکومتی که دستهایش
حلقه بر گلوی آزادی
طناب دار می شود
جنایتی که هر روز تکرار می شود...

🖍نسیم یزدانی
#علیه_اعدام
#علیه_جمهوری_اسلامی_جنایتکار
#زندانی_سیاسی_با_نیروی_مردمی_آزاد_باید_گردد

@zan_j

امید
درخشش پایداری ما
در گذرگاه این شب سیاه
به سوی آفتاب است !
شعله های فروزان خشمی ست
که از قله های آتشین جان ما
سرریز می شوند
به سوی شهر!
رویاهایی ست
که بال میگشایند همزمان
برای شکستن قفس
به سوی آزادی!

🖍شعر و طرح : نسیم یزدانی
دی ماه ۱۴۰۱
#زندانی_سیاسی_با_نیروی_مردمی_آزاد_باید_گردد
#مرگ_بر_جمهوری_جنایت_کشتار
#علیه_سکوت
@zan_j

ساکِ پارچه ای سرخ رنگم که با دست دوخته بودمش جا مانده است. دستنوشته ای از کتابِ درباره ی تئاتر برتولت برشت را داخلش جاسازی کرده بودم. نامه هایم، آلبوم عکسهای به غارت رفته ام که همبندی ام از چنگ زندانبان بیرون آورده بود، لباسی که آستین پاره اش را با تار گیسویم دوخته بودم، چند هسته خرما که می خواستم برای مادرم گردنبند بسازم و هزاران خاطره از فریاد!
ساکِ پارچه ای سرخ رنگم جا مانده است. آنجا کنارِ تپه ها که یارانم در مسلخِ خون گُل دادند. کنار شاخه ی کوچکی که برگهای شاداب به تن داشت. آنجا که دیوارهایش با نوشته های ما رنگ گرفته بود. در کنار دندانِ مادرم که مسئول سالن ملاقات جلاد کربلایی آنرا شکسته بود. آنجاکه در زیر زمینش کتابهای به یغما رفته تلمبار شده بود و جای یک سر روی دیوار به کبودی می زد. همانجا که دوستم پنهانی درِ آهنین سلول را باز میکرد و در راهرو می دوید تا برگ روزنامه ای را برایمان بیاورد!
ساکِ سرخ رنگِ خاطراتم در قلب دهکده پشت دیوارهای خاردار، سالهاست که جا مانده است و در جنایت شنبه شب ۲۳ مهر ۱۴۰۱ دوباره زخم برداشته است در «آتش سوزی» زندان اوین...
🖍نسیم یزدانی
#زندانی_سیاسی_با_نیروی_مردمی_آزاد_باید_گردد