زن و جامعه (زن کارگر)

میدان زنان مبارز

🔹 از سال ۲۰۰۶ تا کنون بیش از ۱۱۲ هزار نفردر مکزیک ناپدید شده‌اند؛ اکثر ناپدیدشدگان به ایالت‌های خالیسکو، تامائولیپاس، مکزیکو، وراکروز و نُئِوو لئون تعلق دارند.  بیش از «۶۱ هزار جسد» پیدا شده است که تقریباً ده هزار نفر از آن‌ها هنوز شناسایی نشده‌اند. ممکن است که جنسیت و سنِ آن‌ها را تشخیص بدهیم، اما انسانیت چه می‌شود؟ خانواده‌هایی که در انتظار عزیزانشان هستند چه؟ آن‌ها صرفاً جسدی بی‌جان و انسان‌هایی تمام‌شده نیستند. هر یک از آن‌ها، چشم‌به‌راه است.

🔹 در محله‌های فقیرنشین و خطرناک مکزیکوسیتی، که احتمالاً باندهای مسلحِ مواد مخدر در آنها حضور دارند، دیوارهای شهر و ایستگاه‌های اتوبوس و متروبوس [سامانه‌ی اتوبوس تندرو] پُر است از اعلامیه‌های مرگ یا آگهی‌های دختران و پسران گُمشده! شهر با همه‌ی ازدحامش اما گویی در آن کوچه‌ها و خیابان‌ها متروکه‌ای‌ست فراموش‌شده و خاک‌خورده. چهره‌ها و چشم‌های آن مردمان خالی و ساکن است، گویی سال‌هاست که مُرده‌اند یا خوابگردهایی‌‌اند که در انتظار مفقود یا مقتولِ بعدی به سر می‌برند. مردمانی که بدون حمایت پلیس و دولت‌، بر اثر درگیری‌های مسلحانه‌ی کارتل‌ها قربانی می‌شوند... این مردمان به حالِ خود رها شده‌اند.

🔹 «او ناپدید نشد، ناپدیدش کردند. بله، ما همیشه تهدید می‌شویم، با دست‌های خالی به جست‌‌وجوی اعضای خانواده‌مان می‌رویم که ناپدید شده‌اند. می‌ترسیم، اما ترس هرگز پایان نمی‌یابد. من می‌خواهم که فرزندم به خانه برگردد. گاهی از پیدا کردن‌فرزندانمان ناامید می‌شویم اما اگر فقط دو درصد به پیدا کردن و زنده بودن پسرم امید داشته باشم...  مثل همه‌ی مادران ناپدید‌شد‌گان می‌گویم: «جست‌و‌جو برای یافتن نشانه‌ای از زندگی، یعنی زندگی برای جست‌وجو.»/آسو



#آزادی_جهانیست
#زن_زندگی_آزادی

#علیه_همه_ستمها
#علیه_خشونت_ساختاری