#خیال_پریزاد مبین که در قفس، آزاد می زنم پر و بال به بالِ رخوتِ غمباد، می زنم پر و بال به در نیامده از  غوطه زارِ یکتایی دوان به نشئه ی اضداد، می زنم پر و بال شکسته رنگ و جنون بال، چون تبسّمِ زخم جگرشکفته  ز بیداد، می زنم پر و بال به گامواره ی تردید در سپیده ی دام چو رعشه در تنِ صیّاد ، می زنم پر و بال هوای شرمِ نفسگیرِ آدم از غفلت همین که از سرم افتاد، می زنم پر و بال پریدن از جگرِ سنگ فدیه می طلبد به تیشه بالیِ فرهاد، می زنم پر و بال اگرچه در تبِ سنگینِ  یأس می بالم سبک تر از شبِ فولاد، می زنم پر و بال به اشکِ مضحکه دارم به خویش می گریم! قفس به دوشم و فریاد می زنم: پر و بال! دچارِ طعنه ی صد چشم زخمِ مسمومم دمی که یک نفسِ شاد می زنم پر و بال ولی به کوری تردید ، تا ابد شیوا! در این خیالِ پریزاد می زنم پر و بال #غزل #محمدعلی_شیوا @zabour_heyrat