اگرچه تاوان بسیار بسیار سنگین، خونین و دهشتناکی بواسطه رژیم بیشرم چپاسلامیست ۵۷ و احزاب هزارپدر پیش از فتنه بهمن ۵۷ تا امروز پس داده ایم، ولی برای رسیدن به یک رستاخیز شکوهمند و یک حکمرانی پیوسته و دموکراتیک و از آنجا که دوران گذار با سرگرم شدن به درگیریهای درونی خطرات زیادی برای کشور دارد؛ بیاییم در زمان موعود خود را دچار توحش ۵۷تیان منحوس و هرج و مرج غیر قابل کنترل نکنیم و انتقام و حقوق خویش را از کانال قانون و دادگاههای نظامی پیگیری کنیم. کلام فوق نباید دچار برداشت سوء گردد. روزیکه یگانهای سرکوب و آتش به اختیاران بیشرم در مقابل اراده خشونت پرهیز ملت و میدان میلیونی قرار بگیرند با استناد به اصل دفاع مشروع برای حراست از خود و همرزمان با هر وسیله ای که در اختیار داریم موظف به ایستادگی و مقابله رویاروی هستیم. اما آن زمان که کسی تسلیم یا دستگیر شد، بهترین مسیر و جلوگیری از چرخه باز تولید کینه خشونت، خونریزی و گاه انتقام های شخصی که میتواند حتی منجر به کشتار افراد بی گناه در چنان روزهای هرج و مرجی گردد و وسیله ای برای انتقام های شخصی غیرمرتبط و انگ زدن های خطرناک گردد؛ بهترین راه تحویل دادن آنان به مراجع ذیصلاح قانونی و حتی کمک به بدنه ارتش و نیروهای بهدملت پیوسته خواهد بود. آلوده و خونین کردن دست در شرایط غیرجنگی روح و روان جامعه را به دره سقوط اخلاق و انسانیت می کشاند. از طرفی جزاهای خشونت پرهیزی بویژه؛ وجود دارد که از سخت ترین مرگ ها نیز کشنده تر خواهد بود و صد البته وجود شانس زنده ماندن سرکوبگران را وادار میکند که بدون مقاومت تسلیم شده یا بمردم بپیوندند. جریمه هایی چون کار سخت و بدون درآمد هر روزه در معدن های سخت بعنوان زندانیان قانونی که به مردم ما تحمیل کرده اند. کارهایی ازین دست که در نهایت از هر مرگی برایشان دردناکتر خواهد بود و البته چه بسا موجب گردد چرخه خشونت را یکبار برای همیشه در کشور منقطع و نابود سازد و انتقال حکومت را برای همیشه از روشهای مسالمت آمیز ممکن سازد و آشتی ملی و رواداری نسل های بعدی را در پی داشته باشد.