به دو مِی‌گون لبِ پسته‌دهنت به سه بوسِ خوشِ فندق‌شکنت به زره‌پوشْ قدِ تیروَشت به کمان‌کش مژه‌ی تیغ‌زنت به حریرِ تن و دیبای رُخت به ترنجِ بر و سیبِ ذقنت به دو نرگس، به دو سنبل، به دو گُل نوبرِ سروِ صنوبرفِکنت به نگینِ لب و طوقِ غَبَبَت این ز برگِ گُل و آن از سمنت به میِ عَبهری از سرخ‌گُلت به خویِ عنبری از یاسمنت به گهرهای تر از لعل لبت به حُلی‌های زر از سیمِ تنت به فروغِ رخِ زهره‌صفتت به فریبِ دلِ هاروت‌فنت به دو مخمورْ عروسِ حبشی‌ت خفته در حجله‌ی جَزْعِ یمنت به بناگوشِ تو و حلقه‌ی گوش به دو زنجیرِ شکن‌برشکنت به سرشکِ تر و خونِ جگرم بسته بیرون و درونِ دهنت به شرارِ دل و دودِ نفسم مانده بر عارض و جعدِ گَشَنت به نیازِ دلِ من در طلبت به گدازِ تنِ من در حزنت به دو تا موی که تعویذِ من است یادگار از سرِ مُشکین‌رسنت به نشانی که میانِ من و توست نوشِ مرغان و نوای سخنت که مرا تا دل و جان است به جای جای باشد ز دل و جانِ مَنت دوست‌تر دارمت از هر دو جهان دوست‌تر دارم از خویشتنت تو بمان دیر که خاقانی را دل نمانده‌ست ز دیر آمدنت خاقانی.