زخم...

صدای تو پناهیست‌ در برابر‌ خستگی‌ هایم‌‌...

از تو شبی جا مانده در من
که صبح نخواهد شد…

رنج من از همین‌جاست؛ من همه‌چیز را می‌فهمم...

حرفاتون قشنگه ولی حس شیشمم اجازه نمیده باورشون کنم...

تو با منی پس کون لق بقیه...

ولی من هنوز به ” قول انگشت کوچیکه “ و ” بیا بوسش کنم خوب شه” اعتقاد دارم...

امشب کارهای بسیار دارم باید خاطراتم را قربانی کنم،روحِ زنده‌ام را سنگ کنم،سپس به خودم بیاموزم که دوباره زندگی کنم...

من برایِ این زندگی، برایِ ثانیه به ثانیه‌ی حالِ خوب داشتن، دارم زحمت می‌کشم. معلومه که وقتی گند بزنی به حالم حذفت می‌کنم...

تویی عاشق بازی دادن
منم عاشق بازی کردن
میخوام ببینم من خوشحالیتو
اشکاتو بده من بکنم مرواریدو...
new

من که گفتم میری دیوونه....

حرفای من از بین نمیرن، از حرف به گریه و از گریه به سردرد و معده درد تبدیل میشن...

‏نقاشی یه درس بزرگ بهم داد:
تا از خطی مطمئن نشدم پُر رنگش نكنم
دقيقاً مثل آدما...!

کاری که ناراحتم می‌کنه رو انجام میدی، بعد ادعا می‌کنی دوستم داری؟! نداشته باش...

او زخم می‌زد،
و من به همه می‌گفتم در چشمانش معصومیتی بی‌مانند موج می‌زند.
عشق، آدم را احمق می‌کند… شاید هم ناباور...

ولی من میخوام برنده شم
می‌خوام به تک تک آرزوهایی که دارم برسم و تو همه ی این مسیر، چه پستی چه بلندی همراهم باشی نه اینکه تو دلمو خالی کنی...

لایق تو کسی نیست؛
جز آنکه :
تو را انتخاب میکند نه امتحان،
تو را نگاه می‌کند نه اینکه ببیند،
تو را حس کند نه اینکه لمست کند،
تو را بسازد نه اینکه بسوزاند،
تو را بیاراید نه اینکه بیازارد،
تو را بخنداند نه اینکه برنجاند،
و تو را دوست بدارد و دوست بدارد...

اما عزیزِ قلبم،من همانجا باختم که باورت کردم...

ی زمانی یکی تو رو قدر ی دنیا دوست داره ولی تو اونو میزاری کنار خب لیاقتت همینه که الان یکی بیاد و باهات مثل ی بی ارزش رفتار کنه احمق ...

باید درخودت، یک گوشه ای از وجودت، آدمی ساخته باشی که در روز های سخت، نیازی به پناه بردن به هیچ‌ کجا و هیچکس نداشته باشد...

واقعا باورم نمیشه که زندگی و آدماش
هنوزم هر لحظه میتونن متعجبم کنن...