دِل

تو آدمی رو از دست دادی که حتی الانم زنگ بزنی بگی حالم بده کمکت میکنه، ولی خب از دست دادی.

یاس

من به سادگی می‌بخشم و دقیقن مشکل همینه.

متنفرم از وقت‌هایی که می‌خوابم و بیدار میشم می‌بینم شب شده.

این روزها ذهنم انقدر خالیه که هیچی برای نوشتن پیدا نمی‌کنم، انگار تمام موضوعاتی که بهشون فکر می‌کردم رو با پاک‌کن از مغزم پاک کردن.

مادرم برام بابونه خریده.

در من یک شاعر رمانتیک زندگی می‌کند که میان هیاهوی زندگی مدرن شهری، می‌ایستد و خیره می‌ماند به سپیدی ابر و آبی آسمان و سبزی درخت.

غم عضوی جدا ناشدنی از زندگیه؛ نه بهش عادت می‌کنی و نه ممکنه که روزی از بین بره.

متاسفانه در هنگام ناراحتی تنها چیزی که من رو آروم می‌کنه اکسپلوره.

آدمی که بخواد یادش می‌مونه، تلاش می‌کنه، ازت خبر می‌گیره، باهات درددل می‌کنه، ازت می‌خواد که باهاش درددل کنی؛ آدمی که بخواد همه کار می‌تونه بکنه فقط باید بخواد.

دو سال پیش با غزاله تو یه مغازه یه چیزی دیدم که نتونستم بخرمش، امسال تولدم برام دقیقن همون‌رو کادو آورده؛ آدمی که بخواد می‌تونه عزیزان.

سلام بر ساعات پس از آخرین امتحان و بیکاری بدون عذاب وجدان.