میگن برای احساس کردن عشق به قلبی نیازه که هم زمان عشق بورزه و دوست داشته بشه.اما این همیشه درسته؟اولین باری که دیدمت،آسمونی که درون چشم هات دفن کرده بودی با وجود اون غم یخ زده هنوزم زیبا به نظر می‌رسید.تو غم کوچیکتو درست شبیه به یک الهه در آغوش میگرفتی و نوازشش میکردی،انگار دلیلی که باعث می‌شد رز های آبی روی گونه هات شکوفه بزنن برات پرستیدنی بود،شبیه خنجری که توی وجودت فرو رفته بود و تو هنوز هم زیبایی و درخشندگیشو تحسین میکردی.با خودم تصمیم گرفتم هرطور شده لبخندی که مدت ها پیش از خاطر برده بودی رو بهت برگردونم،برام مهم نبود توهم متقابلا دوستم داری یا نه،تنها چیزی که احساس میکردم نیاز به خوشحال کردن تو بود.اما حق با توعه،آدما همیشه دلیل زخم هاشونو بخاطر میارن نه لبخند هاشونو