Volupté(جستارهایی درباره‌ی هنر و فرهنگ)

زبان دو مزیت به‌هم پیوسته دارد: نخست این‌که اجتماعی است و دوم این‌که بیان همگانی《افکار》را ممکن می‌سازد که در نبودِ آن《خصوصی》می‌ماند. بدون زبان, یا شبیه پیشازبانی‌اش, شناخت ما محدود به چیزی است که با حواس خود درمی‌یابیم, به اضافه‌ی آن‌گونه استنتاج‌هایی که سرشت مادرزادی ما صورت می‌دهد. اما به کمک گفتار قادر ایم آن‌چه را که دیگران می‌گویند دریابیم و آن‌چه را که دیگر وجود محسوس ندارد, ولی به یاد می‌آید, بازگو کنیم. وقتی چیزی می‌بینیم یا می‌شنویم که رفیق ما نمی‌بیند یا نمی‌شنود, اغلب می‌توانیم با گفتن واژه‌ی واحد《ببین》یا《گوش کن》یا حتی با حرکتی او را از آن آگاه کنیم. اما اگر نیم‌ساعت پیش روباهی دیدیم, بدون زبان ممکن نیست به کس دیگری از آن خبر دهیم. این بستگی به این نکته دارد که واژه‌ی《روباه》هم حاکی از روباهی است که دیده‌ایم و هم روباهی است که در خاطر ماست, به‌طوری که خاطرات ما, که خصوصی است, با ادای اصوات, که عمومی است به دیگران عرضه می‌شود. بدون زبان فقط بخشی از حیات ما که شامل احساس‌های عمومی است قابل انتقال خواهد بود, و فقط برای کسانی که در چنان موقعیتی قرار دارند تا در آن احساس‌ها شریک گردند.

متن: برگزیده‌ی نوشته‌های اساسی برتراند راسل, رابرت اگنر, لستر دنان

#برتراند_راسل

@volupte

انسان مزیت‌های گوناگونی بر حیوانات وحشی دارد; مثلاً دارای آتش, لباس, کشاورزی و ابزار است _ غرض حیوانات خانگی نیست, زیرا مورچه‌ها نیز این‌ها را دارند. اما مهم‌تر از همه‌ی این‌ها که برشمردیم, زبان است. دانسته نیست که زبان کی و چه‌گونه پیدا شد, یا این‌که شامپانزه‌ها چرا صحبت نمی‌کنند. حتی تردید دارم معلوم شده باشد که نوشتن یا سخن گفتن, کدام‌یک, شکلِ اولیه‌ی زبان است. تصاویری که انسان‌های کرومانیون بر غارها نقش کرده‌اند شاید برای رساندن معنایی, و شکلی از نوشتن, بوده است. می‌دانیم که نوشتن از نقاشی پدید آمد, زیرا نقاشی در اعصار تاریخی روی داد; اما دانسته نیست که نقاشی در اعصار پیش از تاریخ تا چه حد برای دادن اطلاعات یا فرمان‌ها به کار می‌رفته است. زبان شفاهی با صدا درآوردنِ حیوانات تفاوت دارد, زیرا صرفاً بیان نفسانیات و امیال نیست. حیوانات هنگام ترس صدا درمی‌آورند, هنگام کشف غذا این صدا نشانه‌ی لذت است و از این قبیل, و آن‌ها با صدای‌شان در عمل یکدیگر اثر می‌گذارند. اما به نظر نمی‌رسد که بتوانند چیزی جز میل و خواهش را با آن بیان کنند و بنابر این فقط امیالی را که عملاً احساس می‌کنند بیان می‌کنند. مدرکی در دست نیست که آن‌ها از چیزی همانند بیان و گفتن برخوردار باشند. از این رو, بدون اغراق, می‌توان گفت که زبان یک امتیاز ویژه‌ی انسانی است و شاید آن خوی اصلی است که به خاطر آن از حیوانات《زبان بسته》برتر ایم.

متن: برگزیده‌ی نوشته‌های اساسی برتراند راسل, رابرت اگنر, لستر دنان

#برتراند_راسل

@volupte