فیلسوف مرده

#انگیزشی
‌

داشتم راجع‌به تصویر دوریان گری حرف می‌زدم، یکی از همین اخلاق‌دوست‌ها اومد پرسید قشنگه؟ بخونمش؟
می‌تونستم بگم آره و زندگیش رو به خاک سیاه بشونم ولی بچه‌ی خوبی بودم و گفتم نه بابا، نمی‌خواد.
‌

از اونجایی که تمایل به فلسفه ضداخلاق دارم خیلی برام دشواره بشینم فلسفه اخلاق بخونم. کسایی که می‌آن می‌گن اومدن فلسفه چون دغدغه‌ی اصلی‌شون اخلاقه، برام عجیبن. فلسفه انقدر می‌تونه کار کنه و شاخه‌های متعدد داره، اخلاق چی می‌گه.
‌

وقتی می‌پرسن امتحان چطور دادی:
‌

For a master of deception and subterfuge
You've made yourself quite the bed to lie in
Do your time travelin' through the tannin' booth
So you don't let the sun catch you cryin'
@TheDeadPhilosopher
‌

کنسرت Arctic Monkeys داره پخش‌ می‌شه، بعد می‌پرسه تلویزیون رو خاموش کنم؟ خاک عالم.
‌

ولی بامزه‌ست که سر امتحان‌های دیگه منتظر بودم ببینم نمره‌ی کامل می‌گیرم یا یه ذره کمتر می‌شم و امروز یه امتحانی دادم که فقط می‌خوام پاس بشم.
جون هر کی دوست داری من رو پاس کن، دوباره نمی‌تونم این درس مزخرف رو بردارم!
‌

دیروز مدام سر خودم رو گرم می‌کردم. به دی ماه می‌رسه اینجوری می‌شم. با خودم می‌گم، به تاریخ دقت نکن، به ساعت دقت نکن، برنگرد ببین کجای سالی، مهم نیست چه سالگردیه. سالگرد چیزی نیست، روز معمولیه، خبری نیست. ولی خب شب عکس‌شون رو دیدم و جمله‌ی «به مامان چیزی نگو.» یادم اومد. به این نتیجه رسیدم روزی که پای قاتل‌هاشون به دادگاه برسه، بازم از این درد کم نمی‌کنه.
امروزم که سالگرد هواپیمای اوکراینیه. هر کی می‌گه پنج سال باورم نمی‌شه. خیلی دیر گذشت، خیلی کش اومد؛ زمان تو این پنج سال اصلاً معمولی نگذشته. پنج ساله سنگین شدیم، روی زمین چنگ می‌زنیم و خودمون رو می‌کشونیم جلو. نمی‌دونیم کجا تموم می‌شه.
‌

Correction: a cat, not a person. Never a person, always a cat.
‌

میازاکی میگه:
«به دنیا آمدن یعنی اجبار به انتخاب یک دوران، یک مکان، یک زندگی. وجود داشتن در اینجا و این زمان به معنای از دست دادن امکان بی‌شماری از هویت‌های بالقوه است؛ با این حال وقتی به دنیا می‌آیید بازگشتی در کار نیست؛ و فکر می‌کنم که این دقیقاً دلیل این است که چرا جهان فانتزیِ فیلم‌های کارتونی به این شدت امیدها و اشتیاق‌های ما را به نمایش می‌گذارند. آن‌ها جهانی از امکانات ازدست‌رفته ما را به تصویر می‌کشند.»

دانشجوهای فلسفه بیست‌وچهاری در حال mansplaining هستن. اصلاً نمی‌پرسن می‌دونی یا نمی‌دونی. زحمت کشیدن چهار خط از فلان فیلسوف خوندن و بدوبدو می‌آن بهت نشون بدن بلدن.
من خصوصاً رو این مورد حساسم چون اگه ندونم و کنجکاو باشم حتماً از یارو می‌پرسم که بهم بگه؛ اتفاقاً از گفتگوهای فلسفی واسه همینش خوشم می‌آد که ایده‌ها رو ردوبدل کنیم. ولی به هر دلیلی نپرسیدم و جوری می‌آد توضیح می‌ده انگار من کودک خردسالم، اونجاست که می‌خوام بزنمشون.
پ.ن: توضیح از mansplaining یافتم، همراه با جدول. شاید دلتون خواست واسه اون کسی بفرستید که باید یاد بگیره ببنده.
‌

باید یادم باشه یکی از خصوصیات تمدن یونانی «فردگرایی در چهارچوب نظام دولت‌شهرها» می‌شه ولی هر دفعه جای دولت‌شهر، آرمان‌شهر به ذهنم می‌رسم. حتی یوتوپیا به ذهنم می‌رسه ولی دولت‌شهر نمی‌آد. هر بار! هر دفعه!
سر امتحان قبلی هم چون دولت‌شهر یادم نمی‌اومد نوشتم «پولیس».
‌

I don't even pity your pain
You can use it as a weapon, but I won't ever let it
Pull me back under again
I let you fool me once, but now I'm dead and gone
@TheDeadPhilosopher
‌