هر وقت ناامید میشم دستمو می‌ذارم روی قلبم. تپیدن‌های قلبم رو که روی پوست دستم حس می‌کنم‌، ناامیدیم کمرنگ میشه‌‌‌. بعدش به آدم‌ها، رویاها و چیزای قشنگی که توی قلبمه فکر می‌کنم و ناامیدی دمشو می‌ذاره روی کولش‌و فرار می‌کنه‌. یک بار همینجا نوشته بودم که توی هر شرایط و با هر حس و حالی دستمو میذارم روی قلبم و لاحول ولا قوة الا بالله می‌خونم. یه جور نسخه‌ی سحرآمیز برای همه‌‌ چیز. امتحانش کنید شاید یه روزی صدای تپیدن قلبتون و زمزمه‌ی آروم لاحول تبدیل به بهترین دوست و بزرگترین امیدتون بشه‌.