چه موضوع ای زیبا تر از آن است
که از غم ها و دردهای مان در این سالیان دراز بگوییم
و دست به کاری بزنیم تا فردایی روشن را بتوانیم برای همه به ارمغان بیاوریم
پس بیاییم برخیزیم!
مردمی که به دیدنِ جاری شدنِ خون عادت کردهاند
خیلی زود یاد میگیرند...
تنها راه نجاتی که پیش روی ماست : ۱)کار تشکیلاتی ۲)قیام مسلحانه البته اعتصابهای سیاسی عمومی لازمه هر قیام ست اما در این شرایط به تنهایی جوابگو نخواهد بود حرف را باید تنها در تداوم قیام مسلحانه گفت، نه اینکه پشت میزی یا کنج اتاقی فلسفه قیام را بسازیم باید اسلحه به دست گرفت ، آنوقت ست که قدرت تئوری نمایان خواهد شد ، چراکه خود را ملزم به اجرای آن می داند پس بیاییم متشکل شویم ودست به قیام مسلحانه بزنیم. ما در هیچ شرایطی نباید از زندانها غافل شویم باید دست به ابتکاری خاص بزنیم و هر زندانی را فروریزیم.