گفت من نمیخواهم که آدم شق القمری باشد، که پادکست های خوبی به من معرفی کند یا پز کتاب های خوانده شده اش را به من بدهد. اما من با خود گفتم اتفاقا من تمام این هارا میخواهم. کسی را میخواهم که نه تنها شق القمر کند، دریا را هم برای رسیدن به آنچه باید بشکافد . کسی را میخواهم که هم پادکست های خوبی به من معرفی کند، هم قفسه های کتابخوانه‌ی اتاق و ذهنش پر باشد از داستان ها و دانسته های عملی شونده. کسی را میخواهم که آنقدر باهوش باشد که بداند کِی بگوید، کِی خاموش باشد، کِی حرفی را طوری بزند که از خنده روده بر شوی و کِی حرف نزده به عمقِ قلبت نفوذ کند. کسی که وقتی غمگینم برایم چای تازه دم بیاورد و آخرین شعرِ شاملو را زمزمه کند و وقتی از کل دنیا خسته‌ است سرش را روی شانه ام بگذارد و فارغ از تمام کلیشه های باید و شاید باشد. کسی که بلد باشد شکستگی هایش را بند بزند و بار خواسته ها و داشته هایش را به دوش بکشد... اتفاقا من چیزهای زیادی میخواهم . اتفاقا من خیلی وقت است دیگر قانع به شادی هایِ کوچک بی اعتبار و دلبستگی های لحظه ای و خزعبلاتی چونان "تنها عشق کافیست" نیستم!