بررسی روایات و احادیث

معنای نام فاطمه(س)

پرسش:
آیا صحت دارد که نام فاطمه یعنی «خانمی که بچه اش را از شیر گرفته است»؟

پاسخ:
اینکه بگوییم «فاطمه یعنی زنی که نوزاد خود را از شیر گرفته» یک تعریف نامناسب است زیرا به جنبه مثبت موضوع توجه ندارد و بر نیمه خالی لیوان تمرکز می‌کند.
از نظر لغوی، کلمه فاطمه یعنی مادری که نوزادش را کاملا (به مدت دو سال) شیر داده و سیراب کرده و وظیفه مادری را در حق فرزندش تمام و کمال به جا آورده و اکنون زمانی رسیده که نوزادش دیگر نیازی به شیر مادر ندارد بنابراین او را وارد مرحله غذا خوردن می‌کند» (۱)
در فرهنگ عرب وقتی اسم نوزاد را «فاطمه» می‌گذاشتند احتمالا مقصودشان «فال نیکو زدن» بوده یعنی چنین نام مثبتی را انتخاب می‌کردند به این امید که این دختر- در خردسالی فوت نکند بلکه - به سن مادری برسد و فرزندانش را کاملا از شیر خود سیراب سازد».
البته یک تفسیر ذوقی هم در برخی از روایات آمده که مضمونش تقریبا اینست که فاطمه، مادری است که در قیامت (به برکت شفاعت و حمایتش)، محبانش از آتش جهنم دور و جدا می‌شوند(۲).

نتیجه:
نکته اصلی در معنای لغوی نام فاطمه، «مادر بودن» و «حمایت کامل از فرزند» است.

منبع:
۱ - ابن منظور، لسان العرب، جلد : 12، صفحه : 454
۲ - ابن شهرآشوب، مناقب آل أبی طالب، ج ۳، ص ۳۳۰

#فاطمه #نامگذاری #دختر

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

نکات مهم درباره دعای فرج

لطفا تا آخر بخوانید تا سوءتفاهم پیش نیاید.

1- متن کامل دعای «اِلهی عَظُمَ البَلاء ...» در منابع اقدم یعنی آثار محمدون ثلاثه اول(کلینی، صدوق و شیخ طوسی رضوان الله علیهم) و معاصران آنان یافت نمیشود.

2- در کتبی که در دوره های بعدی(قرن ششم و هفتم) تألیف شده اند در موارد اندکی متن دعا هست ولی سند ندارد یعنی به صورت مرسل نقل شده و راویانش نامعلومند.

3- کتبی که این دعا را ذکر کرده اند، متن یکسانی ارائه نمی‌کنند بلکه در منابع مختلف به صورت متفاوت از یکدیگر نقل شده و در قدیمی ترین منبعی که این دعا را در آن می یابیم یعنی کتاب قصص الانبیاء (تألیف قطب راوندی متوفای 573 هجری)، عبارات پایانی( از «یا محمد یا علی ...» تا آخر) وجود ندارد اما در کتاب ابن المشهدی که حدود نیم قرن بعد می زیسته این عبارت هست.

4- خواندن دعای الهی عظم البلا ... به شرطی که قاطعانه به معصومان (علیهم السلام) نسبت داده نشود و مفسده ای از قبیل «کمک به متهم شدن شیعه به شرک» یا «ایجاد سوءتفاهم در بین خود شیعه» نداشته باشد، جایز یا خوب است.

5 - طبق فتوای شماری از مراجع تقلید، خواندن عبارت «یامحمد یاعلی ...» در نماز، موجب خروج از نماز و بطلان آنست زیرا در نماز نمیتوان به غیرخدا خطاب کرد و با غیرخدا سخن گفت بجز در سلام نماز که به پیامبر (صلی الله علیه و آله)، سلام می دهیم که آن نیز موجب پایان و خروج از نماز است. بنابراین اگر در قنوت بگوییم یامحمد! این خروج از نماز (قبل از پایان نماز) و حرف زدن با غیرخداست که اگر عمدی باشد موجب باطل شدن نماز و اگر سهوی باشد موجب سجده سهو است.

5 - وقتی درباره سند و متن یک دعا اینهمه حرف و حدیث هست نباید آن را به شعایر و آداب عمومی شیعیان تبدیل کرد بلکه باید در حد یک دعای فردی برای افرادی که به آن علاقه دارند باقی بماند.

6- حاجت خواستن از خود پیامبر (ص) و اهل بیت (علیهم السلام) شِرک نیست مگر اینکه معتقد باشیم آنها «خدا» هستند ولی در احادیثی که با سند صحیح در اختیار داریم توصیه نشده که حاجت را از خود معصومان (ع) بخواهیم. بنابراین شیوه بعضی از ما که حاجت را از معصوم (ع) می خواهیم، ناشی از توصیه معصومان (ع) نیست بلکه سلیقه شخصی خودمان است.

7 - معصومان (ع) به ما آموخته اند که همانند زیارت امین الله و زیارت عاشورا و دعاهای صحیفه سجادیه، همیشه حاجتهایمان را از خود خدا بخواهیم ولی برای استجابتِ دعا، صلوات بفرستیم یا خدا را به «حق پیامبر و اهل بیت (صلوات الله علیه و علیهم)» سوگند بدهیم.

8 - قدیمی ترین نسخه دعای الهي عظم البلاء، که در کتاب قصص الانبیاء تالیف قطب راوندی یافت میشود به صورت زیر است:
«اللهُمَّ عَظُمَ البَلاءُ و بَرِحَ الخَفاءُ و انقَطَعَ الرَّجاءُ وَ انكَشَفَ الغِطاءُ و ضاقَتِ الأرضُ و مَنَعَتِ السَّماءُ و أنتَ المُستَعانُ و إلَيكَ المُشتَكى و عَلَيكَ التَّوَكُّلُ فِي الشِّدَّةِ و الرَّخاءِ فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ و آلِ مُحَمَّدٍ و عَلى أولِي الأمرِ الّذينَ فَرَضتَ طاعَتَهُم وَ عَرَّفتَنا بِذلِكَ مَنزِلَتَهُم فَفَرِّج عَنّا بِحَقِّهِم فَرَجاً عاجِلا قَريباً كَلَمْحِ البَصَرِ اَو هُوَ اَقرَبُ‏» (قصص الأنبیاء، قطب راوندی، ص 365)

#توسل #شرک #شبهات_وهابیت

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

دعای داغدیدگان

در مصیبت‌ها چه بگوییم؟

از ام سلمه(ره) نقل شده که گفت: از رسول الله(ص) شنیدم که فرمود:
هر مسلمانی که دچار مصیبتی شود ولی به دستور خدای بزرگ عمل کند و بگوید:
« إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ » اللهمَّ أجُرني في مصيبتي و أخلِف عَلَيَّ خَيرا مِنها
ترجمه:
"«ما متعلق به خدا هستیم و ما به سوی او باز می گردیم»، خدایا در این مصیبت به من (بخاطر شکیبایی) اجر و پاداش بده و بهتر از آنچه که از دست داده‌ام، برایم جایگزین فرما!"
خداوند به او پاداش می‌دهد و بهتر از آن را برایش جایگزین می‌فرماید.

مجلسی، بحارالانوار، ج ۸۲ ، ص: ۱۳۹ و ۱۴۰
ابونعیم اصفهانی، معرفة الصحابة، ج ۶، ص


عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

💢نُهم‌ربیع مناسبتی برگرفته از فرهنگ غالیان

✍مهدی مسائلی

روز نهم‌ربیع‌الاوّل نزد بعضی از شیعیان به روز کشته شدن خلیفهٔ دوم شهرت یافته است. اما با رجوع به کتاب‌های تاریخی به این مطلب می‌رسیم که تمامی آن‌ها به اتفاق اواخر ماه ذی‌الحجه را به‌عنوان ایام کشته‌شدن خلیفه دوم معرفی نموده‌اند و هیچ منبع تاریخی، ماه دیگری را برای این واقعه ثبت نکرده است.
افزون بر این بسیاری از بزرگان و علمای شیعه نیز هنگام بحث از قتل خلیفهٔ دوم، تاریخ آن را در ماه ذی‌الحجه دانسته‌اند و حتی بعضی با صراحت قتل او در روز نهم‌ربیع‌ را نادرست دانسته‌اند. (برای مطالعه بیشتر رک: به کتاب نهم‌ربیع جهالت‌ها خسارت‌ها)
اعتقاد به کشته‌شدن خلیفه دوم در روز نهم‌ربیع مستندی جز روایتی معروف به «رُفع‌القلم» ندارد. این روایت به یکی از اصحاب امام هادی(ع) به نام احمد بن اسحاق نسبت داده شده است و از طریق او و از قول امام فضیلت‌هایی را برای این روز بر می‌شمرد.
در ارزیابی این روایت باید گفت منبع نقل آن، کتاب‌های متأخر شیعه مربوط به بعد از قرن هفتم و هشتم قمری هستند که اتقان و اعتبار روایی ندارند. سند این روایت نیز از جهات مختلفی ضعیف و غیرقابل‌ اعتماد است و افزون بر وجود راویان ناشناخته‌ای که منحصر به این روایت هستند، افتادگی تعدادی از راویان نیز بر ضعف آن می‌افزاید.(رک: نهم‌ربیع جهالت‌ها خسارت‌ها، ص۲۲-۳۷)

اما نکته مهم این‌که طبق تحقیقات انجام شده، روایت نهم‌‌ربیع برگرفته از کتاب‌های غالیان نُصیریه است که امروزه به اسم علویون در سوریه شناخته می‌شوند. شواهدی در متنِ آن نیز این مطلب را تأیید می‌کنند. یادکرد از نهم‌ربیع در منابع نُصَیریه مربوط به قرن سوم قمری و اوایل پیدایش این فرقه است. یکی از منابع متقدم نُصَیریه که به تفصیل به این موضوع پرداخته است، کتابی معروف به «مجموع الاعیاد» نوشته ابی‌سعید میمون بن قاسم طبرانی نُصیری( 358-426هـ) است. وی در ابتدای این کتاب نهم‌ربیع را در کنار نوروز و مِهرگان(جشنی باستانی در ۱۶ مهرماه) از اعیاد فارسی برمی‌شمارد و سپس در یک فصل مُجزا دو روایت و دو دعا درباره این روز می‌آورد. یکی از این دو روایت تقریباً همان روایتِ مشهورِ رُفِع‌َالقَلَم است که به کتب شیعه راه یافته است. روایت دیگر که اعتقاداتی همچون تناسخ در آن وجود دارد، نیز با اين روايت از جهت گزارش‌گری هم‌سنخ است و از یک منشأ داستان‌پردازی برخوردار است.(طبرانی، مجموع‌الاعیاد، برلین: ۱۹۴۶، ص۱۳۱-۱۴۸)
به نظر می‌رسد کمرنگ بودن گزاره‌های غالیانه‌ مربوط به خداباوری امامان یا اموری همچون تناسخ علت راه‌یابی روایت رُفِع‌َالقَلم از منابع نُصیریه به کتب شیعه بوده است. همچنین ناشناخته بودن اکثر راویان آن، و وجود یک راوی اهل‌سنت و یک راوی شیعه (احمد بن اسحاق)، نیز احتمالا در حساسیت‌زدایی از آن و راه‌یابی‌اش به منابع متأخر شیعه بی‌تاثیر نبوده است.
البته با دقت در متن این روایت، خصوصیات مربوط به غُلات نُصَیریه در آن مشهود است. زیرا در نقلی از آن آمده است که راویانش درباره ابوخطاب که یکی از بزرگان و اصحابِ سِرِ غُلات است، با هم اختلاف داشتند و از این جهت به احمد بن اسحاق مراجعه کردند. افزون بر این، می‌دانیم که غلات در کنار ترویج اعتقاد به خداباوری امامان، به ترویج فرهنگ گذر از شریعت و لااُبالی‌گری نیز می‌پرداختند. در فرازی از این روایت که نام‌گذاری‌اش به رفع‌القلم نیز بدین‌‌خاطر است، به نقل از پیامبر(ص) به خدای متعال چنین نسبت می‌هد:
«به فرشتگان نویسندهٔ اعمال دستور دادم به مدت سه روز قلم را از همهٔ مردم(خَلق کُلُّهُم) بردارند و هیچ چیزی از گناهان آنان را ننویسند، به کرامت تو و وصیت.»
بر اساس این فرازِ غالیانه قلم تکلیف از تمام خلق، چه مسلمان و چه غیر مسلمان، سه روز برداشته می‌شود و هیچ کدام از گناهان و خطایای آن‌ها ثبت نمی‌شود.
متأسفانه بعضی که به مناسبت پایه‌گذاری شده توسط این روایت دل‌بسته‌اند، تلاش زیادی در توجیه این تعبیر غالیانه دارند، و بدون توجه به منبعِ اصلی آن، گاهی آن را با عنوان مهلت در توبه توجیه می‌کنند و گاهی آن را با شفاعت تطبیق می‌دهند. مواردی که نه با ظاهر این فراز هم‌خوانی دارد و نه با سایر نصوص قرآنی و روایی موافقت دارد.

در مجموع باید گفت از همان ابتدای پیدایش جریان غالیانه‌ی نُصیریه، نهم‌ربیع در میان آنها به عنوان یک عید معروف بوده است و سپس به مرور به آثار شیعه وارد شد. در زمان صفویه، با بالاگرفتن منازعات مذهبی شیعه و سنی، ترویج این مناسبت قوت بیشتری در شیعه پیدا کرد و با حمایت پادشاهی صفوی، بعضی از عالمان نیز به دفاع از آن پرداختند، به گونه‌ای کم‌کم مناسبتی با عناوینی همچون عیدالزهراء، و... در فرهنگ مذهبی شیعه نفوذ پیدا کرد. البته در سالیان اخیر آگاهی و هوشمندی جامعه شیعه جلوی تبلیغ بیشتر آن را گرفته است.

عضویت کانال در ایتا و تلگرام👇
@shenakhtehadis

آیا پیامبر (ص) وفات کرده اند یا به شهادت رسیده اند؟

پرسش:
پیامبر اکرم (ص) وفات کرده اند یا در اثر زهر به شهادت رسیده اند؟ اگر شهید شده اند آیا قاتل ایشان معلوم است؟ آیا روایتی که می گوید پیامبر (ص) به دست دو تن از زنان خود (یعنی عایشه و حفصه ) مسموم شده اند دارای سند قوی است؟

پاسخ:
این نظریه که پیامبر اکرم (ص) در اثر مسمومیت به شهادت رسیده باشند با شواهد متعدد تاریخی قابل تقویت است اما هویت قاتلان ایشان روشن نبوده و نیست و بر اساس یک روایت ضعیف یا تحلیل ها و حدس ها نمی توان نظر قاطعی ابراز کرد.

روایتی که می گوید 2 تن از همسران پیامبر (ص) به ایشان زهر نوشانده اند تنها در تفسیر عیاشی با سندی منقطع و ضعیف آمده است(تفسیر العیاشی، ص200، روایت شماره 152). نسخه ای که از این تفسیر بر جای مانده ، یک نسخه ناقص است که اسانید روایاتش تلخیص شده اند و معمولا در سند هر یک از روایاتش هویت 3 الی 4 واسطه که بین مؤلف و معصوم(ع) قرار داشته اند نامعلوم است. به گفته نجاشی(رجال شناس بزرگ شیعه) ، مؤلف تفسیر عیاشی گرچه خودش راستگو بوده ولی بسیار از افراد ضعیف نقل می کرد: « كان يروي عن الضعفاء كثيرا » ( رجال النجاشي ، ص٣٥٠).
بنابراین وقتی هویت 3 یا 4 تن واسطه های میان عیاشی تا معصوم(ع) مشخص نیستند نمی توانیم سند این روایت را صحیح یا موثق بنامیم و حجت شرعی برای «نسبت دادنِ قاطعانه این روایت به معصومان(ع)» نداریم.

وانگهی روایتی که در تفسیر عیاشی آمده تنها یک روایت است و در موضوع مهمی همچون « هویت قاتل رسول الله ص » نمی توان به آن اکتفا کرد.این موضوع برای شیعه مهم بوده و قاعدتا اگر معصومان(ع) احادیثی در این مورد فرموده بودند باید با روایات و اسانید متعدد نقل می شد نه اینکه تنها با یک سند منقطع و ضعیف نقل شود. بر فرض اگر کسانی چنین توجیه کنند که اهل بیت(ع) به دلایلی از بیان مکرر و علنی این موضوع خودداری کرده اند ، باید به آنان گفت: پس ما نیز مأمور به «گمانه زنی» نیستیم.

ازسوی دیگر ، مضمون این روایت در آثار بر جای مانده از کلینی ، صدوق ، شیخ مفید ، سید مرتضی و شیخ طوسی دیده نمی شود حال آنکه اگر یک روایت مشهور بود مخصوصا باید در ابواب التاریخ در کتاب کافی کلینی نقل می شد. البته بعدها کتاب های روایی قرن 11 و 12 یعنی تفسیر الصافی ، بحارالانوار ، تفسیر البرهان و تفسیر نورالثقلین همین یک روایت را از تفسیر عیاشی اخذ و مجددا نقل کرده اند که این نیز دلیل کافی بر صحت سند یا متن آن روایت نخواهد بود زیرا مؤلفان این آثار تقریبا هر روایتی که یقین به جعلی بودنش نداشتند نقل می کرده اند.

در هر حال ، اعتقاد به «دست داشتن دو تن از همسران پیامبر(ص) در مسموم کردن آن حضرت» یک دیدگاه مشهور و مورد تأیید و تأکید عموم علمای شیعه نبوده است. تنها سخنی که می توانیم با « احتمال قوی » بیان کنیم اینست که « پیامبر اکرم(ص) در اثر مسموم شدن به شهادت رسیده اند » اما اسناد و مدارک کافی برای تعیین هویت عاملان و طراحان پشت پرده این توطئه نداریم بنابراین باید از اظهارنظر شتابزده و قاطعانه بپرهیزیم.

#شهادت_پیامبر صلی الله علیه وآله
#وفات_پیامبر (ص)
#شهادت_پیامبر_اکرم (ص)

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

● این‌گونه امام حسین (ع) را زیارت کن!

❖ امام صادق علیه‌السلام به ابو بصیر فرمود:
هنگامی‌که نزد قبر امام حسین علیه السلام می روی چه می گویی؟
گفت: چیزهایی می گویم که از راویان حدیث شنیده‌ام از آنانی که از پدرتان شنیده‌اند.
فرمودند: آیا تو را با خبر نسازم از پدرم و ایشان از جدم علی بن حسین علیه‌السلام که چگونه زیارت می‌کرد؟
گفتم: آری فدایتان شوم.

حضرت فرمودند:
قبل از اینکه برای #زیارت حسین علیه‌السلام خارج شوی، سه روز روزه بگیر؛ روز چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه، پس هنگامی‌که شب جمعه فرا رسید نماز شب بخوان، سپس برخیز و به اطراف آسمان نظاره کن.
و در آن شب غسل کن قبل از مغرب. سپس در حالی که با طهارت هستی به‌خواب برو.

هنگامی که خواستی پیاده به‌سوی قبر امام حسین (ع) بروی، غسل کن و خود را خوشبو مکن و از روغن و سرمه (زینت) نیز استفاده مکن تا اینکه به قبر ایشان برسی.

📚 تهذیب الاحکام/ج6/ص76

✍️ کانال رسمی دفتر آیت‌الله‌العظمی شبیری زنجانی

#زیارت #اربعین #امام_حسین علیه السلام

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

پرسش:
آیا ترجمه فارسی و سند روایت زیر دقیق و معتبر است؟
« عَلَیکمْ بِذَوَاتِ الْأَوْرَاک فَإِنَّهُنَّ أَنْجَبُ » (کلینی، الکافی ، ج5 ، ص334)
ترجمه: « شما را به ازدواج با زنانی که دورِ کمرِ بزرگتری دارند سفارش می کنم زیرا نجیب تر هستند »

پاسخ:
1 - روایت بالا گرچه در برخی از کتب حدیث آمده اما فقط یک سند دارد که آن نیز به اعتراف علامه مجلسی ، ضعیف است(1). فردی که این روایت را نقل کرده « سهل بن زیاد » (ابوسعید الآدمی الرازی) است که علما درباره موثق بودن یا نبودن او اختلاف نظر دارند(2) بنابراین نمی توان با قاطعیت گفت که این جمله « یک حدیث معتبر از معصومان (ع) » است. حتی اگر کاملا جعلی نباشد احتمال تحریف در برخی از واژه های آن وجود دارد.
2 – حتی اگر فرض کنیم متن عربی این روایت دقیقا سخن معصوم (ع) باشد باز هم نمی توانیم با قاطعیت بگوییم ترجمه ای که برای آن بیان شده لزوما صحیح است زیرا ممکن است کلمه عربی « اَنجَب » در اینجا معنای دیگری داشته باشد. در واقع در عربی قدیم کلمه های « نجیب » و « نجابت » با معنای فارسی آن تفاوت معنایی داشته است. « نجابت » در فارسی امروز فقط به معنای « اخلاق والا و احترام آمیزِ انسانی » است در حالی که در عربی قدیم به هرگونه « ویژگی ممتاز » - اعم از جنبه های جسمی ، روحی و اخلاقی گفته می شد و گاهی شامل « بنیه جسمی » ، « قدرت بدنی » و « اصالت نژادی » نیز می شد. به عنوان نمونه به اسب یا شتری که دارای امتیاز نژادی ، قدرت بدنی یا سرعت در دوندگی بود « نجیب » می گفتند(3). همچنین اگر زنی « فرزندان گزیده و سرآمد » به دنیا می آورد به او « المُنجِبَة » و « المِنجاب » می گفتند(4). بنابراین این احتمال وجود دارد که کلمه « أنجَب » در این روایت به « توانایی بیشتر برای تولد فرزندانی که از نظر بنیه جسمی یا روحی سرآمد هستند» اشاره داشته باشد. آنچه این احتمال را تقویت می کند اینست که کلمه عربی « ذوات الأوراک » در این روایت می تواند به « بزرگی و قدرت استخوانهای لگن » اشاره داشته باشد که در موضوع « سهولت زایمان » اهمیت دارد.
3 - بسیاری از اقوام و ملت ها در گذشته بر این باور بودند که « بزرگ بودن دور کمر برای زنان » یک « ویژگی مثبت » است. این باور در اشعار و متون ادبی عربی قدیم نیز دیده می شود(5). این احتمال قابل بررسی است که شاید روایت مورد بحث در واقع حدیث معصومان(ع) نبوده بلکه چکیده یک باور عمومی در آن روزگار بوده که بعدها برای تثبیت و تاکید بیشتر در قالب حدیثی با سند ضعیف به معصومین (ع) نسبت داده شده است.
4 - از نظر قرآن ، « ایمان و پاکدامنی » مهمترین معیارها در ازدواج هستند(6) در احادیث معتبر درباره معیارهای اصلی انتخاب همسر ، توضیح بیشتری بیان شده و بر « اخلاق نیکو » و « توانایی باروری » نیز تأکید شده است(7).
سایر ویژگی های جسمی و مادی همچون « دوشیزگی » ، « زیبایی » و ... نیز در برخی از روایات آمده(8) اما در اولویت های بعدی قرار می گیرد و به شرایط فرد و جامعه بستگی دارد. در آیات و روایات سفارش شده که نباید « جایگاه اجتماعی » ، « ثروت » و « زیبایی همسر » به عنوان اولویت اول و معیار اصلی در نظر گرفته شود(9).

پانوشت ها:
(1) مجلسی ، مرآة العقول ، ج20 ، ص26
(2) رجال الکشی ، ص566 و رجال النجاشی ، ص185 و فهرست الطوسی ، ص228 و رجال الطوسی ، ص387 و رجال ابن الغضائری ، ص59 و 67.
(3) ابن منظور، لسان العرب، ج‏1، ص: 748 و
(4) جوهری، الصحاح، ج‏1، ص: 222 و ابن سیده ، المحکم و المحیط الأعظم، ج‏7، ص: 466
(5) محمد بن ابی الخطاب قرشی ، جمهرة اشعار العرب ، ج1 ، ص632 و ابن طیفور ، بلاغات النساء ، ج1 ، ص91 و مجالس ثعلب ، ج1 ، ص106
(6) سوره بقره ، آیه 221 و سوره ممتحنه ، آیه 10 و سوره نساء آیه 25
(7) کلینی ، الکافی ، ج5 ، صص324-325 و شیخ طوسی، تهذیب ‏الأحکام ، ج7 ، ص400 ، شماره 6
(8) کلینی ، الکافی ، ج5 ، صص324 ، شماره 24 و شیخ طوسی، تهذیب ‏الأحکام ، ج7 ، ص400 ، شماره 7
(9) سوره بقره ، آیه 221 و شیخ طوسی، تهذیب ‏الأحکام ، ج7 ، ص399 ، شماره 1 و 5

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

از امام صادق علیه السلام نقل شده که فرمودند:

ليْسَ اَلزُّهْدُ فِي اَلدُّنْيَا بِإِضَاعَةِ اَلْمَالِ وَ لاَ تَحْرِيمِ اَلْحَلاَلِ بَلِ اَلزُّهْدُ فِي اَلدُّنْيَا أَنْ لاَ تَكُونَ بِمَا فِي يَدِكَ أَوْثَقَ مِنْكَ بِمَا عِنْدَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ

زُهد در دنيا، به این معنا نیست که اموالت را (با بی توجهی) تباه کنی یا حلال خدا را (بر خود) حرام کنی( و ریاضتهای بیجا بکشی)، بلكه زُهد(دنیاپرست نبودن) یعنی اطمینان و اتکای تو به آنچه (از قدرت و ثروت دنیایی) که در اختیار توست بيش از آنچه در اختيار خدای بزرگ است، نباشد.

تهذیب الاحکام (باب المکاسب)
جلد ۶ صفحه ۳۲۷

#نقد_تصوف #دنیاپرستی #اخلاق

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

متن زیارت عاشورا متنی اصیل است. اینجا درباره اش بخوانید

مقاله استاد حسن انصاری ( استاد برجسته کتابشناسی ، رجال و فرقه شناسی ) 👇

درباره اصالت متن زیارت عاشوراء
http://ansari.kateban.com/post/1640

#زیارت_عاشورا

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نقل شده که فرمودند :

لَوْلاَ أَنَّ اَلذَّنْبَ خَيْرٌ لِلْمُؤْمِنِ مِنَ اَلْعُجْبِ مَا خَلَّى اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بَيْنَ عَبْدِهِ اَلْمُؤْمِنِ وَ بَيْنَ ذَنْبٍ أَبَدا

ترجمه:
اگر «گناه» براى مؤمن بهتر از «غرور و خودپسندی» نبود، خداوند هرگز نمی‌گذاشت كه بندۀ مؤمنش دچار گناه شود.

مشکاة الأنوار، ج 1، ص 667

توضیح:
مؤمنین گاهی با خود می‌گویند: «من خیلی خوبم» یا «بهتر از دیگران هستم». اینجاست که وقتی شرایط گناه برای او پیش بیاید خداوند جلوی گناه کردن او را نمی‌گیرد تا مومن بفهمد که نباید به تقوای خود مغرور می‌شد. البته مؤمن کسی است که وقتی دچار گناه می‌شود، شرمنده می‌شود وگرنه مومن نیست. ایمان باعث عذاب وجدان و تلاش برای توبه خواهد شد.

#حدیث #غرور #گناه

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

دعای داغدیدگان

در مصیبت‌ها چه بگوییم؟

از ام سلمه(ره) نقل شده که گفت: از رسول الله(ص) شنیدم که فرمود:
هر مسلمانی که دچار مصیبتی شود ولی به دستور خدای بزرگ عمل کند و بگوید:
« إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ » اللهمَّ أجُرني في مصيبتي و أخلِف عَلَيَّ خَيرا مِنها
ترجمه:
"«ما متعلق به خدا هستیم و ما به سوی او باز می گردیم»، خدایا در این مصیبت به من (بخاطر شکیبایی) اجر و پاداش بده و بهتر از آنچه که از دست داده‌ام، برایم جایگزین فرما!"
خداوند به او پاداش می‌دهد و بهتر از آن را برایش جایگزین می‌فرماید.

مجلسی، بحارالانوار، ج ۸۲ ، ص: ۱۳۹ و ۱۴۰
ابونعیم اصفهانی، معرفة الصحابة، ج ۶، ص


عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

سخنان امام صادق (ع) در بستر وفات

با سند صحیح از امام کاظم علیه السلام نقل شده است که فرمود:

" پدرم (امام صادق) در بستر مرگ به من گفت: "پسر عزیزم! براستی جز این نیست که هر کس نماز را سبک بشمارد به شفاعت ما نخواهد رسید و هرکس به شرابخواری خو کند همراه ما از حوض (کوثر) سیراب نخواهد شد"

منبع:
📚کلینی، الکافی، ج6، ص401


توضیح:
در روایات دیگر آمده که «اعتیاد و خو کردن به شرابخواری» به این معنا نیست که همیشه بنوشد بلکه «اگر انسان چنان باشد که هرگاه شراب در دسترسش قرار گیرد مینوشد، چنین کسی به این گناه خو کرده است» هرچند در فواصل زمانی دور باشد زیرا همین نشان می دهد زشتی این کار برایش از بین رفته است.
نکته مهم در این حدیثِ صحیح السند اینست که به روشنی نشان می دهد شفاعت، بدون قید و شرط نیست و از مهمترین شروطش پایبندی به نماز و دوری از مُسکِرات(نوشیدنی های مست کننده) است.

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

💢پاسخ به شایعات_خرافات💢

درباره شرف الشمس و 19 فروردين :

در روزهای فروردین هر سال متن زیر را بسیار در فضای مجازی می بينيم:

"19 فروردين از11صبح تا11 شب ، شرف الشمس است و خورشيد در بالاترین نقطه ی آسمان قرار می گيرد كه حاجتها برآورده میشود.
سوره شمس را بخوانید وآخر هر آيه بگویید «يا شمس الشموس و يا انيس النفوس ادركنی» به نمك يا آب فوت كنید و بخورید و به دوستانتان نیز اطلاع دهید "

توضیح درباره متن بالا:
اينكه بخواهيم سوره شمس بخوانيم بسیار خوب است. در هر زمانی و به هر تعدادی كه اشتیاق داريم بخوانيم خوب است ولی اين ربطی به 19 فروردين ندارد و به ساعت خاصی از اين روز مربوط نيست.

اساسا آداب شرف الشمس در منابع معتبر حديث نيامده است و صرفا در کتابهای درجه چندم در قرنهای اخیر یافت می شود.
حتى يك حديث ضعيف السند هم در كتب قديم حديث نداريم كه اين آداب را توصيه كرده باشد اما در سايتهاي فارسي متاسفانه مطالب بی سند فراوان است.
موضوع شرف الشمس از  آداب ابتكاری و سليقه ای افراد خاصی است و ربطی به دين ندارد و نبايد طوری قلمداد شود كه مثلا خداوند يا معصومين ع توصيه فرموده اند كه براي برآورده شدن حاجات در روز 19 فروردين آداب خاصی انجام شود.

براي برآورده شدن حاجات بايد تلاش و مشورت كنيم و به وظايفمان متعهد باشيم و در كنار آن به كثرت دعا و صلوات و استغفار و صدقه مواظبت كنيم.

ضمنا در دعاها و اذکار معتبر ، هیچگاه ذكر " يا شمس الشموس " درباره خدای متعال توصيه نشده است.
اساسا در ادبيات ادعيه اسلامی خدا را با "شمس"( خورشید) قياس نمي كنند زيرا كه «ليس كمثله شيء».
در ادبيات دعاهای معتبر ما تاكيد خاصی هست كه خداوند متعال با خورشيد كه خدای آفتاب پرستها است تشبيه نشود.
در اسلام حتى اوقات نمازهاي يوميه طوري تنظيم شده كه خورشيد در حال اوج گرفتن يا طلوع كردن نباشد و ظاهرا تعمدی وجود داشته كه آداب مسلمانی بايد با آداب خورشيدپرستی فرق كند.
مثلا شما بايد نماز صبح را قبل از طلوع خورشيد خوانده باشيد وگرنه قضا می شود. همچنین خواندن نماز مستحبي در وقت طلوع خورشيد كراهت دارد.
نماز مغرب و عشا نیز بايد بعد از غروب خورشيد خوانده شود.
وقت نماز ظهر و عصر بعد از آن شروع می شود كه خورشيد شروع به زوال (فرود آمدن) كند يعنی در حال اوج گرفتن نباشد.
اينها ظرايف احكام اسلامی است كه عمدا با آداب عبادت كنندكان خورشيد فرق دارد.

به نظر می رسد آداب "شرف الشمس"  از ستاره پرستان و خورشيدپرستانی كه در بين النهرين و غيره زندگی می كردند اخذ شده و بعدها افرادی بر اساس سليقه شخصی ، آن را با سوره "شمس" ربط داده اند و با ظاهری اسلامی نشر كرده اند تا به ما رسيده است.


کانال بررسی سندیت و اعتبار روایات و احادیثی که در فضای مجازی مطرح می شود👇
@shenakhtehadis

پرسش :
دعای زیر که اخیرا به عنوان « شرف الشمس » و با تشریفات خاصی در 19 فروردین بر انگشتر می نویسند ، چقدر معتبر است:
« اللهم انی أسألک بالهاء من اسمک الأعظم و بالثلاث العصي و الالف المقوم و بالمیم الطمیس الأبتر و بالسلم و بالأربعة التي هي كالكف بلا معصم و بالهاء المشقوقة و الواو المعظم صورة اسمک الشريف أن تصلي علی سیدنا محمد بعدد کل حرف جری به القلم و تقضي حاجتي و هي کذا و کذا » ؟

پاسخ کوتاه:
دعا و انگشتر شرف شمس مورد سفارش پیامبر(ص) و اهل بیت (ع) نیست و با انگیزه های خاص و مشکوکی نشر می شود. روز 19 فروردین نیز تفاوتی با روزهای دیگر ندارد و از اوقات استجابت دعا نیست.

توضیحات بیشتر:
جستجو با رایانه در منابع معتبر حدیث نشان می دهد اساسا چنین دعایی از معصومان (ع) نقل نشده است.
کسانی که این دعا را معتبر قلمداد می کنند هیچ سند معتبری برای ادعای خود ندارند. جستجوی رایانه ای نشان می دهد از تمام این دعا فقط صلواتش درست است و بقیه اش جعلی است.

به نظر می رسد یکی از صوفی های سنی که اعتماد افراطی به علوم غریبه و خواص حروف داشته آن را جعل کرده است. قدیمی ترین منبعی که این دعا را دارد کتاب « شمس المعارف الکبری » تالیف یک صوفی از اهالی شمال آفریقا به نام « احمد البونی » است که در اوایل قرن 7 می زیست و به علوم غریبه و احتمالا جادوگری و ... اهتمام داشته است.

در این دعای ساختگی اثری از مضامین عالی دعاهای اهل بیت (ع) نیست زیرا سازنده آن تنها خدا را به حروف الفبا سوگند داده تا حاجاتش برآورده شود!! در این دعا فقط بخش صلوات ، دارای محتوا و مضمون ارزشمند است که متأسفانه آن نیز تحریف شده زیرا نام « آل محمد » را از قلم انداخته اند.

آنچه برای برآورده شدن حاجات توصیه می شود اینست که صلوات بر محمد و آل محمد ( بطور کامل) ، دعاها و زیارت های معتبر ( مانند تعقیبات نمازها ، زیارت امین الله ، زیارت عاشورا و ...) را بخوانیم و لزومی ندارد دعاهای مشکوک و عجیبی در روز نوزده فروردین و با تشریفات خاصی خوانده شود بلکه در هر زمانی میتوان دعا کرد.

اساسا روز نوزدهم فروردین - که به اسم شرف الشمس - قلمداد می شود از اوقات خاص استجابت دعا نیست. زمان استجابت دعا در تعالیم اهل بیت (ع) مشخص شده مانند هنگام اذان ، بعد از نماز واجب ، هنگام سحر ، شب جمعه و ... و هر زمانی که دل انسان می شکند و اشک از چشمانش سرازیر می شود.

موضوع « انگشتر شرف الشمس » نیز یک آداب سلیقه ای است و ریشه ای در احادیث معصومین (ع) ندارد. مطالب عجیب و اغراق آمیزی که در این مورد نشر می شود گاهی با هدف اقتصادی و برای رونق کسب و کار کسانی است که در زمینه ساخت و فروش انگشتر فعالیت دارند.

گاهی نیز هدفشان مشغول کردن شیعیان به مطالب خرافی و عقاید عجیب غیراسلامی است که در درازمدت موجب میشود برنامه های عبادی با انبوهی دعاها و تشریفات بی اساس آمیخته شود.

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

حدیثی با سند معتبر درباره ختم قرآن در ماه رمضان:


کلینی در کتاب الكافي (ج2، ص618، حدیث پنجم) با سند معتبر نقل کرده است که ابو بصير از امام صادق عليه السّلام پرسيد: آیا ( خوب است که) قرآن را در يك شب ختم کنم؟
امام(ع) فرمود: نه
عرض كرد: در دو شب چطور؟ (یعنی نیمی را در یک شب و نیم دیگر را در شب دوم)
امام فرمود: نه
ابوبصیر همینطور عدد را بالا بُرد تا به شش‏ شب رسید که امام(ع) فرمودند: آرى(یعنی اگر بخواهی قرآن را به شش قسمت تقسیم کنی و هر قسمت را در یک شب بخوانی تا در طول شش شب تمام قرآن را ختم کرده باشی خوب است)
سپس حضرت صادق عليه السلام به آن شخص فرمود:
کسانی كه پيش از شماها بودند یعنی اصحاب حضرت محمد (ص) ، قرآن را در يك ماه و كمتر مي خواندند. قرآن را با شتاب و سرعت نبايد خواند بلكه بايد هموار و شمرده خوانده شود، و هر گاه به آيه‏ اى برخورد كردى كه در آن از آتش جهنم یاد شده باید درنگ کنی و از دوزخ به خدا پناه ببرى.

سپس ابوبصیر عرض كرد: آیا در ماه رمضان قرآن را در يك شب ختم کنم؟
امام(ع) فرمود: نه.
عرض كرد: در دو شب بخوانم؟
فرمود: نه.
عرض كرد: در سه شب بخوانم؟ فرمود: آرى بخوان- و با دست خود اشاره كرد- آرى ماه رمضان با بقیه ماهها تفاوت دارد. ماه رمضان حق و حرمت ویژه اى دارد. ( در این ماه) هر چه می توانى نماز هم بخوان!

توضیح:
طبق این حدیث در خواندن قرآن نباید بیهوده شتاب کرد به شکلی که انسان بهره ای از مفاهیم آیات نبرد و تمام همتش مصروف تمام کردن سوره ها باشد از این رو برای اصحاب ائمه(ع) که زبان عربی می دانستند و اهل علم بودند اجازه داده شده بود که در غیر از ماه رمضان "هر شش روز یکبار قرآن را ختم کنند" و در ماه رمضان که تلاوت قرآن اهمیت بیشتری دارد اجازه داده بودند که هر 3 روز یکبار قرآن را ختم کنند.
طبعا برای مسلمانانی که زبان عربی نمی دانند و به ترجمه نیازمند هستند این مدت بیشتر خواهد بود.

اصل کلی اینست که "فَاقرأوا ما تیسّر مِنَ القرآنِ" یعنی «تا جایی که میسر است قرآن بخوانید» و نیز اینکه باید قرائت انسان همراه با "تدبّر" باشد.
ضمنا حداقل قرآن خواندنی که در طول سال بر هر مومن لازم است روزانه 50 آیه است


عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

شب قدر و علت پنهان بودن آن

اگر شب قدر اهمیت کم نظیری دارد و قرآن در آن نازل شده پس چرا مسلمانها نمی دانند که دقیقا کدام شب است؟


پاسخ:

مسلمانها خواه سنی یا شیعه طبق احادیث مشهوری که وجود دارد یقین دارند که شب قدر یکی از شبهای دهه آخر ماه مبارک رمضان است.
از این رو شبهای دهه آخر را بزرگ می شمارند و بیش از گذشته به عبادت می پردازند. طبق برخی از روایات غسل کردن در همه شبهای دهه آخر ماه رمضان و دستکم در شبهای احیاء مستحب است و بهتر است هنگام غروب و قبل از نماز مغرب انجام شود. (کلینی، الکافی، - چاپ اسلامیه- ج4، ص153)
در روایات اهل بیت (ع) بر بیداری و عبادت در شبهای 21 و 23 ماه رمضان تاکید بسیاری شده و بیان شده که شب قدر یکی از اینهاست.
وقتی اصحاب با اصرار از پیامبر (ص) یا اهل بیت (ع) می پرسیدند که دقیقا کدام شب است معمولا آن بزرگواران با این استدلال که احیای این دو شب کار سختی نیست از جواب دقیق طفره می رفتند تا مردم، هر دو شب را عبادت بپردازند و بهره معنوی بیشتری ببرند. (کلینی، الکافی، - چاپ اسلامیه- ج4، ص156)
نقل شده که در یکی از موارد خاص و استثنائی که فردی اصرار کرد که من نمی توانم هر دو شب را تا صبح بیدار بمانم و عبادت کنم ، معصوم (ع) بیان فرمودند که شب قدر همان شب بیست و سوم است.( شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج4 ، ص330 و شیخ صدوق، فضائل الأشهر الثلاثة، ص104)
در روایت دیگری با سند معتبر از امام صادق(ع) نقل شده که «تعیین تقدیرات در شب نوزدهم ، و تایید (اولیه) در شب بیست و یکم و اجراء (تایید نهایی و آغاز اجرای آن) در شب بیست و سوم است. ( التَّقْدِیرُ فِی لَیلَةِ تِسْعَ عَشْرَةَ وَ الْإِبْرَامُ فِی لَیلَةِ إِحْدَى وَ عِشْرِینَ وَ الْإِمْضَاءُ فِی لَیلَةِ ثَلَاثٍ وَ عِشْرِینَ ) (کلینی، الکافی، - چاپ اسلامیه- ج4، ص159)

بنابراین دعا و عبادت در هر یک از این شبها در تعیین تقدیرات انسان اثر دارد. چه بسا در شب نوزدهم تقدیراتی برای انسان مقرر شده باشد که با دعا و زاری به درگاه خدا در شب های بعد « تبدیل به احسن » گردد یا بخاطر گناه و غفلت در شب های بعد، دستخوش تغییر منفی گردد.

نکته دیگر اینست که نباید تصور شود که این تقدیرات برای خدای متعال الزام آور و غیر قابل تغییرند. در روایتی آمده که خداوند اگر بخواهد تقدیراتی که در شب قدر برای افراد نوشته است تغییر می دهد. (کلینی، الکافی، - چاپ اسلامیه- ج4، ص156)

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

پرسش:
آیا فتنه در قرآن و نهج البلاغه به معنای آشوب و شورش بر ضد حکومت اسلامی است؟ منظور از فتنه در حدیث زیر چیست؟
امام علی(علیه السلام) فرمودند: «إِنَّمَا بَدءُ وُقُوعِ الفِتَنِ أَهوَاءٌ تُتَّبَعُ وَ أَحکامٌ تُبتَدَعُ يُخَالَفُ فِيهَا کتَابُ الله»
ترجمه:
"همانا آغاز فتنه‌ها، پیروى از هواها و حُکم های بدعت گذارانه است که در آن‌ها، با کتاب خدا مخالفت می‌شود."

پاسخ:
فتنه را نباید صرفاً به آشوب تفسیر کرد زیرا معنای بسیار وسیع‌تری دارد و شامل مصادیق متنوعی می‌شود.
هر حادثه یا پدیده یا تحول فردی یا اجتماعی که شکنجه جسمی یا فشار اقتصادی، فکری یا احساسی و ... بر انسان وارد کند و او را به دست برداشتن از حق وادار نماید، فتنه و وسیله‌ای برای آزمودنِ اوست. این صرفاً آشوب‌ها و هیاهوهای اجتماعی و تکانه‌های فکری و عقیدتی نیست بلکه شامل مواردِ متنوعِ کوچک و بزرگِ بی‌شماری می‌شود.

چند مثال قرآنی و تاریخی برای فهمیدن معنای فتنه:

1- وقتی اصحاب اُخدود، مؤمنان را در خندق یا گودالی انداخته بودند و به آنها می‌گفتند اگر دست از ایمانتان بر ندارید، شما را در آتش خواهیم سوزاند، این فتنه و شکنجه‌ای برای مؤمنين بود از این رو قرآن اصطلاح فتنة را در این ماجرا به کار برد: «... إِنَّ الَّذِينَ فَتَنُوا المُؤمِنِينَ وَالمُؤمِنَاتِ ثُمَّ لَم يَتُوبُوا فَلَهُم عَذَابُ جَهَنَّمَ ...»(سوره بروج؛ آیات 4 تا 10)

2- هنگامی که مشرکان مکه، مسلمانان را با محاصره اقتصادی(شِعبِ ابی‌طالب)، قتل زیر شکنجه، فضاسازی اجتماعی، فشار خانوادگی و عاطفی و سپس تهدید نظامی و جنگ افروزی به سمت ارتداد و دست برداشتن از اسلام هُل می‌دادند، خداوند از کار آنان به عنوان «فتنه» یاد کرد و فرمود: «وَ الفِتنَةُ أَکبَرُ مِنَ القَتلِ»(سوره بقره؛ آیه 217)

3- اموال و فرزندانِ ما، فتنه برای ما هستند زیرا گاهی بر سر دو راهی قرار میگیریم که آیا منفعت آنان را ترجیح دهیم یا حق و عدل را؟ (سوره انفال؛ آیه 28 و تغابن؛ آیه 15)

4 - شورش مردم بصره به رهبری طلحه و زبیر و عایشه(جنگ جمل) و دروغ‌هایی که برای مشروعیت دادن به کار خود و برای زیرِ سؤال بردنِ امام علی(علیه السلام) منتشر کردند و فشار اجتماعی و فضای وحشت و هیاهویی که در جامعه به راه انداختند، فتنه‌ای برای عموم مردم بود. در قرآن تصریح شده که مسلمانان در زمان پیامبر(ص) هر سال یک یا دو بار دستخوش «فتنه {عمومی}» می‌شدند(سوره توبه؛ آیه 26). البته شاید این یک قانون دائمی برای جامعه اسلامی حتی پس از وفات رسول الله(ص) باشد که هر سال یک یا دو بار با آزمایش‌های عمومی مواجه باشند.

5 - شورش خوارج نهروان بر ضد امیرالمؤمنین(علیه السلام) که همگی اهل نماز بودند ولی با تفسیرهای عجیب و فریبنده از برخی از آیات قرآن، کشتار زنان و کودکان و هودارانِ امام علی(ع) را تجویز می‌کردند، فتنه‌ای بود که مؤمنان با تفکّر و بصیرت از آن نجات یافتند.

6 - پیروزی معاویه در جنگ صفین با استفاده از فریب، قدرت نظامی و پول‌پاشی بین سرانِ قبایل، فتنه‌ای بزرگ و فراگیر بود زیرا مسلمانان را با تهدید، تطمیع و فریب، به حمایت از بی‌دینی و ظلم‌های آشکارِ خود وا می‌داشت.

7 - اینکه در طول تاریخ، بسیاری از ثروتمندان، بی‌دین بوده و هستند، فتنه‌ای برای سایر اقشار جامعه است که آیا تحت تأثیر جذابیت‌های مادی و ظاهری، دست از ایمان و تعهدات دینی خود بر می دارند یا خیر؟

8 - امروزه حکمرانی آل سعود و آل زاید بر عربستان و امارات با آنهمه ثروت، رسانه، قدرت فرعونی و ائتلاف‌های شیطانی، فتنه‌ای برای مومنین و هوادارانِ حق است. مؤمنین تحت فشار هستند که آیا همانند این فراعنه، دست در دست صهیونیسم و جنایتکارانِ بزرگ می‌گذارند یا بر ایمان خود و هواداری از مظلومان، ثابت‌قدم می‌مانند.

9 - رواج شبهات گوناگونِ عقیدتی در فضای مجازی و اینکه جاهلان همواره به مؤمنان زخم زبان می‌زنند و توهین و تمسخر می‌کنند، فتنه‌ای برای عقل و قلب مومنان است.

بنابراین وقتی بعضی مترجم‌ها واژه‌ی «فتنه» را مساوی با «آشوب، اغتشاش و شورش»، وانمود می‌کنند در واقع، معنای آن را بسیار محدود می‌کنند.

بنابراین اصطلاح «فتنه» را یا اصلا نباید ترجمه کرد یا اینکه باید توضیحاتی در پرانتز یا پاورقی افزود تا مخاطبان، دچار برداشت اشتباه نشوند.

#معنای_احادیث #نهج_البلاغه #فتنه

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

روایتی درباره شیر خوردن امام حسین ع از انگشت پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله)

پرسش:
آیا درست است که امام حسین (ع) هنگامی که نوزاد بودند از هیچ بانویی شیر نخورده اند بلکه پیامبر (ص) انگشت ابهام یا زبان خود را در دهان ایشان قرار می دادند و ایشان می مکید و سیر می شد؟

پاسخ:
شبیه این مضمون در کتاب کافی کلینی با 2 طریق نقل شده است که هر دو از نظر سندی ضعیف هستند.

متن عربی این دو روایت چنین است:
الكافي ، الکلینی ، ج : 1 ص : 464 و 465
[4] مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِسْمَاعِيلَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَمْرٍو الزَّيَّاتِ عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ ...
لَمْ يَرْضَعِ الْحُسَيْنُ مِنْ فَاطِمَةَ ع وَ لَا مِنْ أُنْثَى كَانَ يُؤْتَى بِهِ النَّبِيَّ فَيَضَعُ إِبْهَامَهُ فِي فِيهِ فَيَمُصُّ مِنْهَا مَا يَكْفِيهَا الْيَوْمَيْنِ وَ الثَّلَاثَ فَنَبَتَ لَحْمُ الْحُسَيْنِ ع مِنْ لَحْمِ رَسُولِ اللَّهِ وَ دَمِهِ وَ لَمْ يُولَدْ لِسِتَّةِ أَشْهُرٍ إِلَّا عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ ع وَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ ع

وَ فِي رِوَايَةٍ أُخْرَى عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا ع أَنَّ النَّبِيَّ ص كَانَ يُؤْتَى بِهِ الْحُسَيْنُ فَيُلْقِمُهُ لِسَانَهُ فَيَمُصُّهُ فَيَجْتَزِئُ بِهِ وَ لَمْ يَرْتَضِعْ مِنْ أُنْثَى

محتوای این دو روایت:
محتوای روایتهای فوق اینست که امام حسین (ع) از هیچ زنی - حتی از فاطمه س- شیر نخورده و هر وقت گرسنه می شد رسول الله ص انگشت یا زبان خود را در دهان آن حضرت قرار می دادند و حسین ع می مکیدند تا سیر می شدند و به این ترتیب گوشت امام حسین ع از گوشت رسول الله ص رویید.

سند این دو روایت:
سند این روایت ضعیف است زیرا فردی ناشناس در سلسله سندش دیده می شود:
در سند اول که به امام صادق(ع) می رسد عبارت "عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَصْحَابِنَا " نشان می دهد فردی ناشناس در این سند هست که موجب ارسال و ضعف است.
سند روایت دوم هم اساسا ذکر نشده یعنی هیچیک از واسطه هایی که بین کلینی تا امام رضا(ع) قرار دارند و این حدیث را دست به دست کرده اند تا به کلینی برسد شناخته نیستند.
بنابراین سندهایی که در کافی برای این روایت ذکر شده فاقد اعتبار است.

انگیزه احتمالی راوی از تحریف یا جعل این روایت:
شاید راوی با تحریف یا جعل این روایت می خواسته یک تفسیر ظاهری برای حدیث "حسین منّی"(حسین از من است) ارائه کند. ولی نفهمیده که اینکه "حسین منّی" یعنی "امام حسین هم از نظر خونی و ژنتیک فرزند رسول الله ص است زیرا نوه دختری اوست و هم از نظر فکری و هدایتی ادامه دهنده راه رسول الله ص است بنابراین سنخیت امام حسین از نظر جسمی و روحی با رسول الله ص روشن است و نیازی به این فلسفه بافی ها ندارد که مثلا کسی ادعا کند که رسول الله ص "مادر رضاعی" امام حسین ع بوده اند!!
احتمال دیگر اینست که راوی این روایت در ذهن خودش زن را موجودی ناقص و ضعیف می دانسته و شیر خوردن از مادر را یکی از نقاط ضعف افراد بشر تلقی می کرده از این رو خواسته امام حسین ع را که اسوه مردانگی و شجاعت هستند از این امر تبرئه کند از این رو مدعی شده که آن حضرت از هیچ زنی شیر نخورده اند!! این راوی توجه نکره که حتی با این فرض که شیر خوردن از زنان عادی یک نقطه ضعف باشد ، شیر خوردن از سرور زنان بهشت قطعا چنین نیست.

تعارض این روایت با روایات تاریخی:
نکته دیگر اینست که از نظر تاریخی مشخص است که امام حسین ع دارای دایه بوده اند. دایه ایشان ام الفضل(همسر عباس عموی پیامبر ص) بوده که قبل از اینکه این مسؤولیت را بر عهده بگیرد خواب دیده بود بخشی از بدن رسول الله (ص) در دامن او افتاده است و این خواب را برای آن حضرت تعریف کرد.
وقتی نام دایه امام حسین ع در کتب تاریخ آمده ، اینکه برخی با استناد به یک یا دو روایت ضعیف السند بگویند: "آن دایه به امام حسین ع شیر نداده و صرفا او را رسیدگی می کرده است" سخنی بی دلیل است. اگر قرار بر رسیدگی بود که حضرت زهرا(س) بهتر می توانست به این کودک رسیدگی کند. مشکل اساسی این بود که فاطمه(س) شیر کافی نداشتند و از این رو نیاز به دایه شد.
امام حسین ع حتی یک برادر رضاعی(شیری) هم داشتند که نامش عبدالله بن یقطر بود و مرد صالح و باوفایی بود و امام حسین ع او را به عنوان پیک نزد جناب مسلم اعزام کرده بودند که توسط مزدوران ابن زیاد دستگیر شد و او را از بالای بلندی به زیر افکندند و شهید کردند. طبعا وقتی امام حسین(ع) برادر رضاعی داشته یعنی از یک خانم شیر خورده است.

تاریخ نگارش: 7 اردیبهشت 1395

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

سوال:
آیا آنچه به عنوان اعمال امّ ‌داوود روایت و توصیه می‌شود سندیت دارد ؟

پاسخ:
اگر کسی می تواند اعمال ام داوود (ره) را انجام دهد حتما انجام بدهد تا از آثار و برکات فراوانش محروم نمانَد اما اینکه ادعا شده «اسم اعظم در آنست» یا «با همین اعمال و دعاها می توان تمام کائنات را تغییر داد» یا اینکه «چون این دعا قطعا مستجاب است پس نباید به نااهلان یاد داد» و ... قاعدتاً از افزوده های راوی است که اغراقهایی درباره فضایلِ این عمل مستحب، به متن روایت اضافه کرده است.

این روایت بیش از هزارسال پیش به دست شیخ صدوق (ره) رسیده و ایشان در کتاب «فضائل الأشهر الثلاثة» ثبت کرده اند:
فضائل الاشهر الثلاثة صص: 33 - 37

بنابراین مجموع قرائن نشان می دهد اصل ماجرا که امام صادق (ع) این دستورالعمل را به اُمّ داوود (ره) یاد داده اند صحت دارد و او هم حاجتش را که آزادی پسرش از زندان بنی عباس بود گرفته است اما بعدها برخی از راویان اغراق هایی درباره جزئیات ماجرا افزوده اند و متنی که پر و بال داده شده به دست شیخ صدوق (ره) رسیده و ایشان عیناً بدون کم و کاستی نقل فرموده اند.

ام داود (ره)، مادر رضاعی امام صادق (ع) بوده و پسرش به نام داوود که از نوادگان امام مجتبی (ع) بود در زندان بنی عباس گرفتار شده بود و بعضیها می گفتند کشته شده است.

بنابراین اصل داستان صحت دارد و اگر این دستورالعمل را عمل کنیم آثار و برکات مهمی دارد ولی معمولا برخی از راویان، اغراقهایی درباره فضیلت اینگونه اعمالِ مستحبی می افزوده اند.

عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis

🔴 اخلاق انسانی پیامبر اکرم(ص)

✅ هنگامه عزیمت سپاه اسلام برای فتح مکه، رسول الله (ص) در مسیر، سگی ماده را دیدند که عوعو می کرد و به توله هایش شیر می داد. به یکی از اصحابشان(جعیل بن سراقه) دستور دادند تا از اسب پیاده شود و مانند سپر در برابر آن سگ بنشیند تا عبور جمعیت باعث ترس سگ و توله هایش نشود و کسی از سپاهیان نیز آزاری به آنان نرساند.

🔖وقال الواقدي في مغازيه وقد ذكر فتح مكة: حدثني عبد الرحمن بن محمد عن عبد اللَّه بن أبي بكر بن حزم قال: لما سار رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه وسلّم من العرج، رأى كلبة تهر على أولادها وهن حولها من ضعفها، فأمر رجلا من أصحابه يقال له جعيل بن سراقة أن يقوم حذاها، لا يعرض لها أحد من الجيش ولا لأولادها.

📝المغازی للواقدی: جلد ۲ صفحه ۸۰۴

#سیره_پیامبر (ص) #تاریخ_اسلام #حقوق_بشر

✍️ کانال مرحوم استاد محمدرضا حکیمی
@pasokhvoice
@pasokhtext
@shenakhtehadis