🔹«باید به جای خواهرانمان
در خیابان میماندیم»
نویسنده: ...
امروز داخل کتابفروشی بودم. یکی از دوستانمان با اضطراب آمد داخل و گفت «یه ون گشت ارشاد داشت تو ترافیک میرفت و صدای جیغهای وحشتناک یه دختر از داخل ون میاومد. حالم از این وضعیت به هم میخوره.» رفتم بیرون و پرسوجو کردم ببینم چه اتفاقی افتاده. گفتند سه تا دختر را بردند. مردم مداخله کردند که نگذارند ببرندشان و درگیری پیش آمده است. مامورها از یک طرف میکشیدند و مردم از یک طرف، طوری که لباس از تن یکی از دخترها درآمده است.
کتابها را خریدم و آمدم بیرون. یادم افتاد اگر مرا هم ببرند، بهتر است توی گوشیام چیزی نباشد. عکسهای گالری گوشی را پاک کردم. چتهای باقیمانده را هم. کمی پایینتر مامورها جلویم را گرفتند و گفتند: «شال نداری؟ با این کارت داری علنا به قانون حکومت اسلامی دهنکجی میکنی.» گفتم: «ندارم و سر نمیکنم چون برای این قانون ارزشی قائل نیستم.» گفتند: «میبریمت.» گفتم: «میتونین ببرین.» یکی از ماموران جلو آمد و گفت برو.
میخواستم تا جایی که ممکن است توی خیابان پیاده راه بروم. آن دختران را گرفته بودند، ما باید به جای خواهرانمان
در خیابان میماندیم. هرچه بیشتر، بهتر. تعداد دخترهای بیحجاب امروز بیشتر بود. یکی را ببرند به جایش یکی دیگر به خیابان برمیگردد.
از وقتی گشتها به خیابان برگشتهاند، کیفم کمی سنگینتر از قبل شده: داروهایم برای دو هفته، دو تا لباس زیر، یک کتاب، خمیر و مسواک، دو جفت جوراب، و یک گوشی که هیچ خاطرهای را توی خودش نگه نمیدارد؛ نه عکسی، نه چتی، نه اسکرینشاتی، و نه حتی گفتگوی ساده دوستانهای. وقتی تجربه بازداشت و بازجویی داشته باشی، از هر شکلی از ذخیرهکردن هراس پیدا میکنی. از سلفیگرفتن، از ثبت لحظههای خوش با دوستان و خانوادهات، از نتبرداشتن... نگاه نامحرم بازجو روی زندگیات باقی میماند، حتی اگر دیگر گذارت به آن راهروها نیفتد. پرتابکردن خاطرهها به ورطه نیستی و فراموشی، اگه بدترین زخم حکومت خودکامه نباشد، از بدترین زخمهایش است.
#آزادی_جامعه در گرو آزادی زنان است
@Shbazneshasteganir