#سوئد #KTH #حضوری خب KTH دانشگاه رنک ۱ سوئده، ولی programای نداره بابت اینترنشیپ، این‌طوری براشون تعریف شده که می‌تونید Research Assistant باشید و همین هم ویزای کاری می‌خواد، در نتیجه اگر می‌خواید به عنوان RA برید سوئد باید ویزای کاری بگیرید. ویزای کاری (کلا هر تایپ ویزایی) سوئد هم ریسکیه و به‌خصوص برای بازه‌های کوتاه ۲ ۳ ماهه ریجکت می‌کنن. استاد من هم به من قرارداد داده بود، حقوق من طبق قرارداد ماهانه تقریبا معادل با ۳ هزار یورو بود و کاملا یک contract برام فرستادن. خب برای این‌که حقوق بگیرم باید ویزای کاری می‌داشتم که طبق سایتشون ۳ ۴ ماه حداقل طول می‌کشید جوابش بیاد و ریسکی بود برای من. وقت هم نداشتم اون‌قدر صبر کنم. من درخواست کردم که بدون ویزای کاری، مثل بچه‌های دیگه که آلمان و سوئیس اینترنشیپ رفتن بیام منتها تحقیق کردیم و دیدیم بخاطر قوانین سخت مالیاتی که دارن (حتما باید رو درآمد، مالیات بخوره) اجازه چنین حالتی رو نمی‌دن. یک حالتی اما وجود داشت که به صورت visitor برم و هزینه‌ی پرواز و خونه رو خودشون پرداخت کنن و این‌طوری ویزام دیگه ویزای کاری نباشه و ویزای شنگن تایپ c باشه. همین حالت رو انتخاب کردم که بتونم برم و هیچ ایده‌ای درباره‌ی مشکلات ویزای بعدش نداشتم. البته اونم با کلی دردسر چون HR هاشون شدیدا اذیت می‌کردن. سر ویزا هم من نمی‌دونستم که دولت سوئد شدیدا با ایران بده و اصلا ویزا نمی‌ده جدیدا. من و ۴ نفر دیگه که این مدلی می‌خواستیم پیش استادهای مختلف اون‌جا اینترنشیپ بریم ویزامون کاملا الکی ریجکت شد. البته تو سفارتش هم هرکس رو دیدیم دستش ریجکشتن لتر بود و یه نفر هم ندیده بودیم ویزای شنگن رو گرفته باشه. من و دوستان اعتراض زدیم، بعدش یه دور دیگه ریجکتمون کردن. یه بار دیگه باز هم اعتراض زدیم که این سری همه دوباره ریجکت شدن و من به طرز عجیبی موافقت شد با اعتراضم. البته ۱ ماه و خرده‌ای هم گذاشته بود از بازه‌ای که باید می‌رفتم و این مدتی که داشتم اعتراض می‌زدم و منتظر نتیجه بودم، هزینه‌ی خونه و باقی مواردی که برام پرداخت می‌کردن هم داشت هدر می‌شد بابت همین فرآیند ویزا؛ عملا داشتن پول خونه‌ی خالی رو می‌دادن و نمی‌تونستن قرارداد اجارش رو فسخ کنن. خونه داخل فضای خوابگاه دانشگاه (که فکر کنم جزو گرون‌ترین جاهای سوئد بود) هم بود. یک خونه‌ی ۶۰ متری با آشپزخونه و همه‌چی. فضای Lab هم که اساتید کامپیوتر و برق یک سری‌شون اون‌جا بودن، خیلی مجهز بود. همه‌ی امکانات، داخلش بود و حتی مثلا ۳ وعده‌ی غذایی رو همون‌جا می‌شد داشت و خیلی غذای آماده و میوه‌ و شیر و باقی امکانات فراهم بود. قهوه ساز شبیه لابی خودمونم داشت که پولی نبود. درباره‌ی خود تجربه‌ی حضورم در اون‌جا بخوام بگم، به نظرم تجربه‌ی خیلی خوب و ارزشمندی بود. استادم هم خیلی آدم خوبی بود ولی متاسفانه بچه‌هایی که ایمیل زده بودن به استادم و بعضی استادهای اون‌جا، پاسخی که گرفتن این بوده که بابت همین مشکلات ویزای ایرانی‌ها و هم دلایل امنیتی (HRهاشون خیلی حساس بودن به ایرانی بودن و شریفی بودنمون)، ریسک دانشجوی ایرانی گرفتن بالاست و این ریسک رو احتمالا نکنن دیگه و اینترن حضوری دیگه نمی‌گیرن. اون‌جا هم HRها خیلی به استاد من می‌گفتن که نباید به ایرانی‌ها دسترسی داد و نباید بهشون آموزش داد، اما خب پاسخ استادم این بود که ایشون برای ما داره کار می‌کنه، نه اینکه آموزش دریافت کنه. HR اون دپارتمان حتی گفته بود اینا ایرانین میتونن دانشی که بهشون انتقال بدین رو تو مسائل نظامی استفاده کنن و برامون مسئولیت داره؛ استادم داشت شاخ در می‌آورد سر حساسیت‌هاشون. سر دسترسی دادن به سرور هم کلی اذیت کردن ولی در آخر به کمک استادم کنار اومدن با این قضیه هم. فکر کنم الان نسبت به فیلد AI حساسیت‌شون ۱۰ برابر شده باشه و چیزی که من می‌گم برای تابستون سال پیش بود. برای تجربه‌ی حضوری همین‌طور که گفتم، ریسک و دردسر واقعا زیاد بود که دیگه خود استادها هم فکر نکنم دیگه مایل باشن حضوری بگیرن، ولی برای تجربه‌ی ریموت می‌تونین ایمیل بزنید. البته رشته‌های safe. یک پیشنهاد دیگه هم این‌که به نظرم برای چندتا استاد با هم ایمیل نزنید. اون‌جا استادها خیلی نزدیک به هم کار می‌کردن و با هم در ارتباط بودن و این‌که به چندتاشون با هم ایمیل بزنید با محتوای متفاوت، شرایط رو منفی می‌کنه. یک مورد دیگه هم این‌که سر AI و شبکه حساس بودن، شاید برای Software Engineer راحت‌تر اکسپت کنن و البته ریموت باهاتون کار کنن و دوستان تجربه‌ی ریموت خوبی برای این فیلد داشتن. ✈️ @sharif_internship