شهرِ زنان، شهرِ امن

تاثیر طراحی شهری بر امنیت زنان

✍️راحله باباپور

🔻با توجه به رویکرد عدالت‌محوری در جوامع امروزی، زنان نیز مانند مردان باید از شرایط برابر برای حضور در فضاهای شهری برخوردارباشند.

🔻یکی از اهداف مهم توسعه پايدار بسط و #توسعه_اجتماعي است، هر اجتماعي نياز به عرصه‌هايي براي حضور دارد، در این بين فضاي معماري و شهری بارزترين نمود فرهنگ اجتماعي هر ملت است چراكه اين فضاها تجسم كالبدي عينيت‌های اجتماعي آن ملت است.

🔻لذا می‌بايست امكانات و تمهیدات لازم براي حضور همگان و به‌ویژه زنان كه نيمي ازجمعيت هر جامعه‌ای را تشکیل مي‌دهند‌ را فراهم آورد.

🔻عوامل متعددی بر کاهش حضور زنان در فضای شهری تأثیرگذار است، در مطالعات مربوط به فضاهای باز عمومی و تأثیر ویژگی‌های کالبدی آنها بر مسئله تأمین امنیت، چند اصل مهم نیاز است:

🔻هیلیر و همکاران وی(1998) به تأثیر منفی #بسته بودن فضا در تأمین امنیت اشاره دارند و عقیده دارند که داشتن محورهای بلند #دید و دسترسی و به‌طور کلی #خطی بودن فضاها و‌ به‌هم پیوستگی آنها در طراحی قلمرو فضاهای باز عمومی موجب #تقویت #حضور #مردم در محیط و نظارت آنها بر محیط میگردد.

🔻#اشراف‌_بصری هر فضا به فضای دیگر، از طریق فضاهای واسط بین دو فضای باز عمومی موجب افزایش #خوانایی حوزه و در نتیجه موجب حضور بیشتر مردم خواهد بود.
در نتیجه #افزایش دسترسی #دید و #خوانایی مجموعه می‌تواند دو عامل مهم در طراحی فضاهای
باز عمومی ایمن باشد.

@Shahr_Zanan

منبع برای مطالعه بیشتر👇:
http://isia.ir/%D8%AA%D8%A7%D8%AB%DB%8C%D8%B1-%D8%B7%D8%B1%D8%A7%D8%AD%DB%8C-%D8%B4%D9%87%D8%B1%DB%8C-%D8%A8%D8%B1-%D8%A7%D9%85%D9%86%DB%8C%D8%AA-%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%86/

#روابط_همسایگی_و_سطح_امنیت_درمحلات_شهر_تهران
🔻مفهوم بنیادین موجود در تمامی محلات سنتی، مفهوم «همسایگی» بوده که بنیاد آن از خویشاوندی نشات گرفته است. مفهوم لغوی واژه «هم سایه» به معنای داشتن آفتاب و سایۀ مشترک است. افراد زمانهای بسیاری را در قالب یک زندگی اجتماعی، در محدودۀ مشخص جغرافیایی با هم به سر می بردند.
مهمترین ویژگی محله #خوانایی #فضا برای افراد محله است. اما هم اکنون در کلانشهرها همواره از خواندن فضاهای شهری عاجز هستیم. تنها جایی از شهر که می تواند در آن #خوانش #فضایی صورت گیرد، «محله» است. خوانا بودن فضا به ما احساس امنیت می بخشد.
در محلات سنتی این مفهوم تا حدی بوده که افراد قادر بودند امنیت بسیار بالایی (خارج از تصور) را هم به لحاظ ذهنی و هم عینی به اشتراک گذارند. به طوری که همسایگان در وقت سفر کلید منزل خود را به یکدیگر می سپردند. و یا مسئولیت فرزندان و پخت و پز خود را با یکدیگر به اشتراک می گذاردند.
روابط اجتماعی داخل یک #محله #همگون، امکان شکل‌گیری امنیت و پایداری را برای زندگی اجتماعی مردم فراهم می سازد.
اما در #تهران بویژه در سه دهه اخیر، این پدیده به شدت مخدوش شد،به طوری که دیگر ما قادر به ایجاد حداقل ارتباط های چهره به چهره هم نیستیم. شهری که به شدت نیازمند افزایش بار عاطفی و تخلیۀ هیجانی است. بایستی اعتراف نمود که ما در شهری زندگی می کنیم که حداقل اطمینان به همسایۀ خودمان را نیز نداریم و زندگی زندگی دوگانۀمان را از او نیز پنهان می کنیم.» به بیانی، به دلیل فقدان معنا و مفهوم دیرینه «محله و همسایگی»، سطح روابط شهروندان در شهر به یک وضعیت آنومیک رسیده و این نکته ای است که بایستی مدیران شهری در حوزه های مختلف اجتماعی بدان بپردازند. بایستی تغییرات در نظام برنامه ریزی شهری به گونه ای حاصل شود که شهروندان حداقلی از یک امنیت اجتماعی در یک سطح محدودی از شهر تجربه نمایند و در سایه آن قادر به ادامه زندگی روزمره خود باشند.
منبع: مقاله دکتر ابوالحسن ریاضی، «نخستین همایش ملی جامعه معماری و شهر»
https://t.center/Shahr_Zanan