داستان #کاموس_کشانی برگ ۵ ز هرای اسپان و آوای کوس همی آسمان بر زمین داد بوس سپهدار هومان دمان پیش صف یکی خشت رخشان گرفته بکف همی گفت چون من برایم بجوش برانگیزم اسپ و برارم خروش شما یک بیک تیغها برکشید سپرهای چینی بسر در کشید مبینید جز یال اسپ و عنان نشاید کمان و نباید سنان عنان پاک بر یال اسپان نهید بدانسان که آید خورید و دهید بپیران چنین گفت کای پهلوان تو بگشای بند سلیح گوان ابا گنج دینار جفتی مکن ز بهر سلیح ایچ زفتی مکن که امروز گردیم پیروزگر بیابد دل از اختر نیک بر وزین روی لشکر سپهدار طوس بیاراست برسان چشم خروش بروبریلان آفرین خواندند ورا پهلوان زمین خواندند که پیروزگر بود روز نبرد ز هومان ویسه برآورد گرد سپهبد بگودرز کشواد گفت که این راز بر کس نباید نهفت اگر لشکر ما پذیره شوند سواران بدخواه چیره شوند همه دست یکسر بیزدان زنیم منی از تن خویش بفگنیم مگر دست گیرد جهاندار ما وگر نه بد است اختر کار ما کنون نامداران زرینه کفش بباشید با کاویانی درفش ازین کوه پایه مجنبید هیچ نه روز نبرد است و گاه بسیچ همانا که از ما بهر یک دویست فزونست بدخواه اگر بیش نیست بدو گفت گودرز اگر کردگار بگرداند از ما بد روزگار به بیشی و کمی نباشد سخن دل و مغز ایرانیان بد مکن اگر بد بود بخشش آسمان بپرهیز و بیشی نگردد زمان تو لشکر بیارای و از بودنی روان را مکن هیچ بشخودنی بیاراست لشکر سپهدار طوس بپیلان جنگی و مردان و کوس پیاده سوی کوه شد با بنه سپهدار گودرز بر میمنه رده برکشیده همه یکسره چو رهام گودرز بر میسره ز نالیدن کوس با کرنای همی آسمان اندر آمد ز جای دل چرخ گردان بدو چاک شد همه کام خورشید پرخاک شد چنان شد که کس روی هامون ندید ز بس گرد کز رزمگه بردمید ببارید الماس از تیره میغ همی آتش افروخت از گرز و تیغ سنانهای رخشان و تیغ سران درفش از بر و زیر گرز گران هوا گفتی از گرز و از آهنست زمین یکسر از نعل در جوشنست چو دریای خون شد همه دشت و راغ جهان چون شب و تیغها چون چراغ ز بس نالهٔ کوس با کرنای همی کس ندانست سر را ز پای سپهبد به گودرز گفت آن زمان که تاریک شد گردش آسمان مرا گفته بود این ستاره‌شناس که امروز تا شب گذشته سه پاس ز شمشیر گردان چو ابر سیاه همی خون فشاند به آوردگاه سرانجام ترسم که پیروزگر نباشد مگر دشمن کینه ور چو شیدوش و رهام و گستهم و گیو زره‌دار خراد و برزین نیو ز صف در میان سپاه آمدند جگر خسته و کینه‌خواه آمدند بابر اندر آمد ز هر سو غریو بسان شب تار و انبوه دیو وزان روی هومان بکردار کوه بیاورد لشکر همه همگروه وزان پس گزیدند مردان مرد که بردشت سازند جای نبرد گرازه سر گیوگان با نهل دو گرد گرانمایهٔ شیردل چو رهام گودرز و فرشیدورد چو شیدوش و لهاک شد هم نبرد ابا بیژن گیو کلباد را که بر هم زدی آتش و باد را ابا شطرخ نامور گیو را دو گرد گرانمایهٔ نیو را چو گودرز و پیران و هومان و طوس نبد هیچ پیدا درنگ و فسوس چنین گفت هومان که امروز کار نباید که چون دی بود کارزار همه جان شیرین بکف برنهید چو من برخروشم دمید و دهید تهی کرد باید ازیشان زمین نباید که آیند زین پس بکین بپیش اندر آمد سپهدار طوس پیاده بیاورد و پیلان و کوس صفی برکشیدند پیش سوار سپردار و ژوپین‌ور و نیزه‌دار مجنبید گفت ایچ از جای خویش سپر با سنان اندرارید پیش ببینیم تا این نبرده سران چگونه گزارند گرز گران #بازور ز ترکان یکی بود بازور نام بافسوس بهر جای گسترده کام بیاموخته کژی و جادوی بدانسته چینی و هم پهلوی چنین گفت پیران بافسون پژوه کز ایدر برو تا سر تیغ کوه یکی برف و سرما و باد دمان بریشان بیاور هم اندر زمان هوا تیره‌گون بود از تیر ماه همی گشت بر کوه ابر سیاه چو بازور در کوه شد در زمان برآمد یکی برف و باد دمان همه دست آن نیزه‌داران ز کار فروماند از برف در کارزار ازان رستخیز و دم زمهریر خروش یلان بود و باران تیر بفرمود پیران که یکسر سپاه یکی حمله سازید زین رزمگاه چو بر نیزه بر دستهاشان فسرد نیاراست بنمود کس دست برد وزان پس برآورد هومان غریو یکی حمله آورد برسان دیو بکشتند چندان ز ایران سپاه که دریای خون گشت آوردگاه در و دشت گشته پر از برف و خون سواران ایران فتاده نگون ز کشته نبد جای رفتن بجنگ ز برف و ز افگنده شد جای تنگ سیه گشت در دشت شمشیر و دست بروی اندر افتاده برسان مست نبد جای گردش دران رزمگاه شده دست لشکر ز سرما تباه سپهدار و گردنکشان آن زمان گرفتند زاری سوی آسمان که ای برتر از دانش و هوش و رای نه در جای و بر جای و نه زیر جای همه بندهٔ پرگناه توایم به بیچارگی دادخواه توایم @shahname_ferdoosi