#اگر_تو_آن_عامل_پدافند_بودی...
من یک نظامی باز نشسته ام. در طول پنج سال حضورم در جنگ، شاهد اشتباهات فردی اشخاصی بوده ام که منجر به شهادت و مجروح شدن همرزمانمان شده است.
فرمانده دستۀ مان در
#منطقه_چنگوله توسط دوست صمیمی و هم محلی اش، در یک شب تاریک و غبارآلود، اشتباهی به شهادت رسید.
جانشین دستۀ دیگری را می شناسم که با لیز خوردن فرمانده دسته و شلیک شدن، گلوله از اسلحه اش... در حین آموزش به شهادت رسید.
بالگرد ارتش جمهوری اسلامی که در صبح عملیات، توسط یک جوان آرپی جی زن خودی، مورد اصابت قرار گرفته بود و به خیال اینکه بالگرد دشمن را زده، در ابتدا چه شادی و شعفی از خود نشان داده بود.
و...
برای همین است که برخی از مسئولان آموزش نظامی، هنگام آموزش می گفتند: گاهی در اینجا اولین اشتباه، آخرین اشتباه خواهد بود.
درک موارد فوق برای کسانی میسور است که خود در شرایط قرار گرفته باشند.
امروز چند مرتبه خودم را به جای آن افسر شلیک کننده قرار دادم تا ببینم اگر من جای او بودم چه کار می کردم؟
ده ثانیه فرصت برای اینکه تشخیص بدهی هواپیمای دشمن است یا خیر؟
بزنی یا نزنی؟
اگر نزنی و هواپیمای دشمن باشد چه؟
برخی می گویند: مگر تشخیص هواپیمای مسافربری کاری داشت؟
پیش خود در پاسخ پرسش بالا می گویم: در شرایط آماده باش.. و اضطراب از حمله دشمن در هر لحظه... و از طرفی نیز تجربه برخورد دو هواپیمای مسافربری با ساختمان های دو قلو در آمریکا این احتمال را می داد که اگر من هم بودم مرتکب چنین عملی می شدم.
به نظرم دلاوری سردار حاجی زاده در قبولی مسئولیت سقوط هواپیما، بسیار ستودنی است.
نکند خدای ناکرده با حملات کاملا احساسی، سربازان خود را در ادامه ماموریت های این کشور مأیوس کنیم.
#شلیک_در_شرایط_سخت
