شعر دره‌شهر

#بیاد_شهدای_گمنام


یک شهر پر از نام تو در سینه روان است
آوازه‌ ی بی نشانی‌ات روی زبـان است

آن‌قـدر تو خـوبی که قـلم بـاز نویـسد
گمنام، نشان‌است‌چه‌حاجت‌به‌بیان‌است

پیـچـیده شمـیم‌ تنِ تو در دل این شهر
این بوی‌خدا در پسِ هرکوچه روان‌است

گمـنام سفـر کـرده و گمـنام درخـشید
آن پَرتوِ پُرنور که خورشید جهان است

یک پیکر بی‌جامه و بی‌پا و سر و دست
یک گوهر دُرّدانه که در خاک نهان است

یک‌قطعه پلاک و استخوان‌های‌شکسته
سربندی‌که حسین‌فاطمه نقش‌برآن‌است

بی سـر، سرافـراز شد و بی‌بـال به پـرواز
سرباز، که جان‌داده‌‌ی این مرزوکیان است

پروانه به‌آتش زد و باعشق پَرَش سوخت
این قدرت‌عشق‌است که‌همبازی جان‌است

هر فصل بهارم سرِ این کـوچه نشـستم
افسوس‌که دیر آمدی و فصل خزان‌است

من بال و پـرت را زِ سـرِ شـوق ببـویم
آن بال‌وپری‌را‌که به‌ظاهر بی‌نشان‌است

از یُمنِ عبـورت تنِ این شهـر درخـشید
از نور ستاره که سر از خاک عیان‌است

شـاه بیت غـزل نام تو را بانـگ بر آرد
این‌کیست‌چنین‌آمده بی‌نام‌ونشان‌است

هر کوچه‌ٔ این شهر مزیّن به شهیدی‌است
هر نام شهید مدخلی بر قلب جنان است

بر دفـتر دل نـام تـو را حک نمـوده‌ست
#آوا همان‌عهدی‌که بسته‌است برآن‌است

گمنـام منم، شهــره‌ی آفــاق تـویی تو
جاماندگی‌ِمان دست تقدیر زمان است



#محمود_عزیزنژاد(آوا)


@shaeraneDareshahr