اینجا، بعضیها زندگی نمیکنند، مسابقهی دو گذاشتهاند. میخواهند به هدفی که در افق دوردست است برسند، و درحالی که نفسشان به شماره افتاده، میدوند و زیباییهای اطراف خود را نمیبینند. آن وقت روزی میرسد که پیر و فرسوده هستند و دیگر، رسیدن و نرسیدن به هدف، برایشان بی تفاوت است...!
به آنها گفت: «شما یک ذره هم مثل گل من نیستید. هیچ کس شما را اهلی نکرده است. شما هم هیچ کس را اهلی نکردهاید. مثل همان هستید که روباه من قبلاً بود. فقط روباهی مثل صد هزار روباه دیگر. اما من او را دوست خودم کردم، و حالا او در همۀ دنیا تک شده است.»
گل ها خیلی بهشان برخورد.
گفت: «زیبایید. اما آدم صاحبتان نیست. نمی شود برایتان مرد. مطمئناَ گل خود من هم در نظر رهگذر عادی چیزی مثل شما خواهد بود. اما او به تنهایی از همۀ شما مهم تر است. چرا که اوست که آبش دادهام اوست که زیر حبابش گذاشتهام اوست که برایش با تجیر پناهگاه درست کردهام. اوست که کرم هایش را کشتهام (جز دو سه تایی که گذاشتهام پروانه بشوند). اوست که به شکوه هایش گوش دادهام، به خودستایی هایش گوش دادهام. گاهی حتی به سکوتش گوش دادهام. اوست که گل من است.»
و پیش روباهش برگشت. گفت: خداحافظ.»
روباه گفت: «خداحافظ. و این هم راز من. آدم تا با #دل نبیند خوب نمی بیند. آن چیز که اصلِ کاری است با چشم دیده نمی شود.»