#پارا_کتاب |#باز_نشر 🔘«دین وسینما» ▪️هنر حاصل نسبتی بیواسطه با عالم و آدم و مبدأ عالم و آدم است و به عبارتی دیگر اثر هنری در نسبت بیواسطه آدمی با وجود موجود ظهور می کند. اما این نسبت دو وجه یا دو ساحت دیگر دارد: 1️⃣اول ساحت ادراکات حسی و فوق حسی بشری 2️⃣ دیگری زبان و بیان هنری که همان صورتهای خیالی یا «ایماژ» هاست. ▫️بدین معنی همه گونه های تجربه هنری نهایتاً با ایماژها سروکار پیدا میکنند. همین ایماژها واسطه انتقال مخاطب به عالم هنری است. همانطور که شعر با ایماژها و صورتهای خیالی عالم هنری خود را ابداع و اقامه میکند موسیقی، خط، نقاشی، معماری صنایع مستظرفه و سینما نیز با صورت خیالی واسطه بیان و محاکات و ابداع عالم می شوند. ▫️صورتهای خیالی هنرهای مختلف در هر دوره تاریخی جلوه انکشاف حقیقت و عالمی دیگر است در این میان برخی از این صور اختصاص به ظهور عالم جدید پیدا کرده اند و آن صور خیالی هنر تكنولوژيك (عکاسی گرافیک و سینما) است که به اقتضای سیطره نفس آدمی بر عالم و آدم بیشتر مجلای زیبایی های نفسانی و وسوسه ها و یا آینه دردها و وحشت و هراس بشری بوده اند. اما غیر از این تکنولوژی امکان نویی را برای بشر و ایماژهای او فراهم کرده که در گذشته بی سابقه بوده است. ▫️تاکنون هیچ هنری حتی هنرهای نمایشی (تئاتر) نتوانسته بود با ایماژها و صورتهای خیالی تألیفی خیال و و همی از کلیت محسوس واقعیت یا فوق واقعیت را در بیرون ابداع کند شعر در میان هنرها درونی ترین و از اینجا توانمندترین ایماژها را در مواجهه با ساحات ادراکی و ایماژهای درونی مخاطب ابداع می کند. ▫️اما این ایماژها همواره درونی و باطنی می مانند. پس صورتهای خیالی شعری بی آنکه چون نقاشی و هنرهای تجسمی به تصویرگری بپردازند به نحوی تصویر عالم را در خیال مخاطب باز آفرینی می کنند. ▫️هر قدر موضوع و مضمون شعر متعالی تر باشد به همان نسبت ساحت خیال مخاطب باید سیری عمیق تر در اعماق وجود داشته باشد تا او بتواند به همسخنی و همدلی و همدردی با شاعر برسد. 📚کتاب دین و سینما صفحه ۷ 🆔 @savaderasanei