نوشتن از سفر میراثی را برای آیندگان حفظ می‌کند که شاید نتوانند آن را به چشم ببینند. مثل همین حالا که سفرنامه‌های به‌جای‌مانده از مسافران قرن‌های پیش، جزئیاتی را پیش روی ما می‌گذارند که حالا نه وجود دارند و نه می‌توان آنها را از جای دیگری به‌دست آورد. اگر کتاب‌های مختلف بتوانند اطلاعات زیادی را درباره اوضاع و احوال اقوام و موقعیت‌های جغرافیایی متفاوت به ما بدهند، سفرنامه‌ها به‌دلیل دیدگاه متفاوت نویسندگانشان شاید این اطلاعات را با نگاهی دیگر و حتی شخصی‌تر به ما نشان می‌دهند. #شصت‌_و_نهمین جلسه سفرنامه‌خوانی با مهد ی گوهری دوازدهم آبان‌ماه در «خانه طهران» به سفرنامه‌های این زنان اختصاص داشت و «میثم امامی»، راهنمای گردشگری و پژوهشگر حوزه عشایر درباره دو سفرنامه و دو زن سفرنامه‌نویس صحبت کرد؛ «از بیستون تا زردکوه» نوشته «ایزابلا بیشوپ» و «با من به سرزمین بختیاری بیایید» نوشته «الیزابت مکبن روز». این گزارش به قلم صدف سرداری روزنامه‌نگار در تاریخ پانزدهم آبان ۱۴۰۳ در روزنامه پیام ما به چاپ رسید. متن کامل گزارش @safarnamekhanii