و سرنوشت ما این بوده‌است: دشمن فرضی باشیم در سرزمین‌مان! و سال‌هاست سهوا" ما را می‌کشند؛ شاید هم خطایی انسانی‌ست! ما را می‌کشند در خانه‌هایمان وقتی شهر و روستاهامان توپ‌باران می‌شد. در مدرسه‌هامان، وقتی آتش می‌گرفتیم. در جاده با اتومبیل‌هایی که ارابه مرگمان شده. در مرزها، وقتی کولبریم. خارج از مرزها و در تبعید با ترور و انفجار. در خیابان، وقت اعتراض کردن. در زندان، زیر شکنجه. در آسمان، وقتی پرواز می‌کنیم. در پای چوبه دار هنگامی که قصاص می‌شویم پیش از واقعه... و.... ما دشمن فرضی هستیم در سرزمین‌مان ...
