#nimadirBugun(kecha) drujba(xalqlar do‘stligi) dan uy(kv)gacha piyoda keldim. Telefonim deyarli o‘chagandi, kun ham juda sovuq. Qo'llarimni cho‘ntagimga solgancha uzoq yurdim, uzoq o‘yladim. Tanam na sovuqni, na og'riqni, na boshqa bir narsani sezmayotgan bo‘lsa-da, ancha xotirjam edi. Ko‘prikka yetib kelib suvga qaraganimda hayotni anchadan buyon bu qadar teran his qilmaganimni tushundim. Suv shu qadar shiddat bilan oqardi-ki, oqimlar meni olis aprel oqshomiga olib ketdi.
O‘shanda ham quyosh bemisil qizarib botar, havo yuraklarni siqadigan darajada og‘ir, kirib kelayotgan tun esa eng qora ko‘ngil qadar qorong‘u edi. Umidlarim parchalangan, sog‘inchlarim havoga uchgan, xayollarim to‘zg‘igan holda yurib borardim. Aslida hali hech narsadan xabarim yo‘q edi. Ammo eshitishim shart emas, ko‘nglim barini sezishga ulgurgan, ayriliqning ayanchli qo‘llari bizni ikki tarafga otib yuborgandi. Undan keyin ancha kunlar o‘tdi, ancha suvlar oqdi. Hozir muzlagan ko‘l yuzasi kabi qotib qolganman. Lekin har safar ko‘prikka kelsam, o‘sha oqshom yodimga tushaveradi. Har bir kuz tonggida natijasiz ketgan intilishlarimni eslayveraman. Har safar atrofga boqsam, endi uni ko‘rishni istamayotganimni tushunaman.
Umidlarim shu qadar ko‘p parchalan-ki, endi boshqa hech narsa qolmagandek. Go‘yo butun hafsalamni sovurgandekman. Kitob ham o‘qiyotganim, natijada o‘zimni yomon his qilayotganim yo‘q. Hammasi yaxshi. Tasavvur qilib bo‘lmaydigan darajada yaxshiman. Hech qanday stress, hech qanday depressiyani sezmayapman. Kunlarimda suzib, yoki qanot chiqarib uchib yuribman. Bironta qishni bu qadar go‘zal qarshi olmagandim. Bironta qishda bunday betakror yashmagandim. Niyat qilgan, orzu qilgan narsalarim birma-bir oldimga kelyapti. Tushlarim ro'yobga chiqmoqda. Bir so‘z bilan aytganda: barini ajoyib deyish mumkin.
Anchadan buyon o‘zimni topolmayotgandim. Anchadan buyon o‘zimni yo‘qotgandim. Bu tong esa shuni tushundim-ki: Men o‘zimni qayta qura oldim. Sochilib ketgan bo‘laklarimni yig‘ib chiqdim. Shishaning sinig‘idek parchalaklangan ko‘nglimni yamadim. Boshqalardan avval o‘zimni sevdim. Hammadan birinchi o‘zimga gul sovg‘a qildim. Qayta porlashni, nur taratishni, boqqan ko‘zlarni qamashtirishni boshladim.
Hozir, nega bu postni yozayapman, aslida nima demoqchiman, bilmayman-u. Endi boshqa hech qachon u oqshom qaytmasligini, boshqa hech qachon suv bo'yida sarson kezmasligimni, boshqa hech qachon, hech qachon biron narsaga yoki tuyg‘uga qattiq berilmasligimni tushunib turibman. Boshqa biron tayinli gap ham yozolmasman. Meni haqiqatlar yutib ketyapti. Va ularga qarshilik qilmayapman. Bunday niyatim ham yo‘q.
Avval ham aytganimdek: ba‘zi yolg'onlar bir inson umrini saqlab qolishi mumkin. Bizni(meni) esa haqiqatlar o‘ldirmoqda.
@quyoshtaraflarda
