عشق و حال هایم را کرده ام و باز به وقتِ چسناله اینجا را انتخاب کرده ام.پناهی جز نوشتن نداشتم و ندارم. وطنم را می پرستم در حدی که برایش جان خود را بر کف می گذارم،ولی اگر هنگام زاده شدنم حق انتخاب داشتم این وطن انتخاب من نبود. خانواده ام را دوست دارم و کافی است تا کسی اذیتشان کند تا جلاد شوم،ولی اگر میشد هنگام تولد خودم انتخاب کنم این خانواده انتخاب من نبود. زار و زندگی ام را دوست ندارم.وضعیتی را که در آن هستم دوست ندارم.اینکه در گوه دست و پا بزنم را دوست ندارم.موقعیتی را که در آن آرامشی نمی بینم دوست ندارم.کسانی را که هارت و پورت می کنند را دوست ندارم.اینکه می بینم برای کسی ارزشی ندارم،این دیدن را دوست ندارم. گوش هایم نم اشک های داغم را میزبان می شوند.هوا برایم سنگین است و راه گلویم تنگ.این بغض کثافت را قورت می دهم.اصلا آدم ها می دانند که چه قدر کلمه ها اهمیت دارند؟بعید می دانم!فقط می دانم باید سگ بشاشد به این زندگی. #راوی_نامه پنجشنبه، دوازده مهر ۴۰۳