🔸 اینکه علیرضا بیرانوند توانست امیدش را از دست ندهد و با پشتکار رویای خود را از روستای سرابیاس در لرستان تا جام جهانی در روسیه دنبال کند، هم ستودنی و احساساتبرانگیز است و هم نشان میدهد «گاهی» «بعضیها» میتوانند با تلاش و کمی هم اقبال از سد محرومیت، فقر و نابرابری گذر کنند. اما از جذابیت و ارزش این مبارزه، این نتیجه برنمیآید که فلاکت و بیعدالتی اساسا چیز جذاب و باارزشی است.
🔹 در واقع مهم است که ستایش دراماتیک ما از تلاش بیرانوندها
برای عبور از تبعیض و محرومیت، با دراماتیزه کردن این قصه پر از رنج، نهایتاً به ستایش فقر، تقدیس محرومیت و به رسمیت شناختن تبعیض ختم نشود. انگار که به زبان بیزبانی بگوییم نباید یا نمیشود
برای تغییر وضع موجود و مقابله با بیعدالتی و فلاکت گامی برداشت پس شما سایر فرودستان هم تلاش کنید که خودتان یک چیزی بشوید!
🔸 البته که دشوار است اسیر الگوی فریبنده و دلربای «رویای آمریکایی» نشویم که در آن هر فردی، در هر موقعیتی صرفا با تلاش خود میتواند به خواستهاش و موفقیت برسد. نه، در هر جامعهای که محرومیت، محدودیت و تبعیض، خواه اقتصادی، طبقاتی، مذهبی، جنسیتی و نژادی حاکم باشد، هزاران کودک و جوان و بزرگسال جان میکنند، اما به جایی نمیرسند.
🔹 بنابراین بیش از آنکه به دنبال تشویق افراد به عبور از محدودیتها و نابرابریها باشیم به دنبال تحقق جامعهای با تبعیض و نابرابریِ کمتر باشیم و به سهم خود
برای توزیع امکانات به شکلی متوازنتر و عادلانهتر در سراسر
ایران تلاش و مبارزه کنیم. البته که باید تشویق کنیم خود و
همه را به تلاش و همت بلند و به وا ندادن و کم نیاوردن و منفعل نبودن و مبارزه کردن اما یادمان نرود که همزمان هم تلاش و مبارزه کنیم
برای ساختن جامعهای که افراد در آن
برای رسیدن به حقوق طبیعیشان نیازی به جان کندن نداشته باشند!
#ایران_برای_همه_ایرانیان #امیددر «جریان» باشید.
@Jaryaann