🌿🌾🌿امام علی علیهالسلام میفرماید:
«وَ اعْلَمُوا أَنَّ یسِیرَ الرِّیاءِ شِرْكٌ».
بدانید كه مقدار كمِ ریا هم شرك است.
بنا به فرمودۀ خداوند متعال، شرك نهاییترین حدّ پلشتی وجود انسان است. این همان نكتهای است كه خداوند متعال در نهایت قوّت به پیامبر خود تذكر میدهد و اثر بسیار شوم شرك را یادآوری میكند:
«لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَیحْبَطَنَّ عَمَلُكَ»
اگر شرك ورزی قطعاً كردارت تباه میشود.
البته شرك بر دو گونۀ خفی و جلی است. شرك جلی دربارۀ ذات و صفات و افعال خدا ظهور میكند؛ اینكه انسان در پرستش ذات حق، دیگری را شریك كند و در قلمرو صفات و افعال الهی پای معبود دیگری را بگشاید. اما شرك خفی اَشكال متعددی دارد كه یكی از آنها ریا است كه در آن آدمی چشم به دیگران میدوزد و پسند و ناپسند ایشان را معیار عمل خود قرار میدهد. اساساً واژۀ «رِیا» از ریشۀ «رُؤْیة» میآید؛ یعنی انسانِ ریاكار دوست دارد كه دیگران او را ببینند و كارهای نیك او را در دل یا به زبان بستایند.
اهل معرفت این رذیله را بسیار خطرناك میدانند و در پی آن هستند كه ریشههای این خطا را به شكل كامل در وجود خود بخشكانند. نزد این بزرگان، یكی از برترین توفیقها در مسیر سلوك آن است كه ریا در وجود انسان از بین برود. در این هنگام نه تشویق و تأیید دیگران ایشان را به شوق میآورد و نه نكوهش و مذمت آنها مانع حركتشان میشود. تحقق این مقام، شرط رسیدن به جایگاه بندگی مطلق است:
«لَا یصِیرُ الْعَبْدُ عَبْداً خَالِصاً لِلهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَتَّی یصِیرَ الْمَدْحُ وَ الذَّمُ عِنْدَهُ سَوَاءً»
برای خداوند عزوجل بندهای خالص نمیگردد تا اینكه مدح و نكوهش در نزدش یكسان باشد.
با رسیدن به این مرتبه از خلوص در بندگی است كه آدمی خطاب آیۀ شریفۀ سورۀ علق را به واقع درك میكند:
« أَ لَمْ یعْلَمْ بِأَنَّ اللهَ یرَی»
مگر ندانسته كه به حقیقت، خداوند میبیند؟
و با توسل به این معرفت، فقط خداوند را ناظر میبیند و حكم او را جاری میداند و دادن و ستاندن را فقط از سوی او ممكن میشمارد.
▫️کتاب فروغ حکمت؛ شرح نهجالبلاغه، جلد۵، صص ۵۹۸-۵۹۵.
#بوستان_معرفت#متن_مکتوب#کتاب_فروغ_حکمت_جلد5#گزیده@rahe_aseman 🌿🌾🌿