💢 خانه لاجوردی‌زاده بی‌کسی بنای تاریخی و تنهایی انسان امروزی چند روز پیش یادداشتی در خصوص این خانه نوشتم. اخیرا در گروه کمپین بافت‌های تاریخی قم نماهنگی از دکان مرشد چلویی گذاشتم که حکایت از نسیه دادن او به افراد ناتوان از پرداخت نقدی داشت و اینکه طعم غذا را به رایگان به شاگردان دکان‌ها می‌چشاند. در آن گروه چنین نوشتم: "بافت‌های تاریخی را حفظ کنیم تا این‌گونه فرهنگ‌ها نمیرد. ظرف‌ها (بافت‌ها و جاها) در پروریدن مظروف‌ها (انسان‌ها و فرهنگ‌‌‌ها و رسم ها) نقش اساسی دارند." امروز به یاد آن یادداشت این عکس را برداشتم. دانش‌آموزی بر تختونچه/ سکونچه (واژه‌های قمی) / پیرنشین/ خواجه‌نشینِ خانه لاجوردی‌زاده تنها در دنیای خویش غرق است. ساختمان‌های عبوس ِ سر به فلک کشیده با فرهنگ ما بیگانه‌اند. هرچه از زمین دورتر زندگی کنیم  حس ِ انسانی‌ِ ما کاهندگی پیدا می‌کند. (نقل به مضمون از مهندس پارسی) شاید از این رو که انسان‌ها و جامعه  در نزد بالانشین‌‌ها رو به محوشدگی تدریجی  می‌روند. البته این عکس به نظر، چیز دیگری را هم ممکن است بازتاب دهد: "بی‌کسی  و زخم‌خوردگی و غَمگِنی بنای تاریخی و تنهایی انسان امروزی" دانش‌آموز پناه‌برنده به بنای تاریخی از عکس‌برداری آگاه نشد. در هر حال این عکس باعث شد که این حرف‌ها را بزنم. سیدمحسن محسنی ۱۴۰۳/۰۸/۲۶ #خانه_لاجوردی‌_زاده تلگرام | ایتا | سایت