با تمامی ارادتی که به فردوسی دارم، نمی توانم چشم بر این واقعیت ببندم که شاهنامه «مانی»، پیامبر ایرانی تبار را صورتگری از اهالی چین معرفی می کند.در حالی که پدر مانی همدانی و مادرش از شاهزادگان اشکانی بوده است زادگاهش «بابِل» است که در آن زمان جزو ايران بوده. .واصلاً نمی توان فهمید که بابِل - با اینهمه مسافت، چه ارتباطی به چین دارد؟ بيامد يكي مرد گويا ز چين كه چون او مصور نبيند زمين بدان چرب دستی رسیده به کام یکی پرمنش مرد «مانی » به نام به صورتگري گفت پيغمبرم ز دين‌آوران جهان برترم فردوسی در شاهنامه مرگ مانی را در زمان شاپور می داند که آن هم مطابقتی با تاريخ ندارد وی در اين زمينه ابياتی بر اساس خرسندی دارد و عنوان می کند که با مرگ او جهان از پلیدی ها پاک شد جا دارد که گفته شود اگر چه بيشتر پژوهشگران و مترجمان و نويسندگان مانی را فقط به عنوان بنيانگذار آيين مانويت و به اصطلاح يک پيامبر می شناسند ، اما واژه پيامبر برای او بسيار اندک است ، زيرا مانی فقط همين نبود. مانی يک نقاش چيره دست، يک خطاط بی نظير، يک شاعر فوق العاده، يک پزشک عالیقدر و از همه مهم تر يک انسان بود که به هستیِ انسان و هستیِ حيوان و هستی تمامی موجودات زنده عشق می ورزید. او نخستین کسی بود که پیروانش را از کشتن حیوانات را برای گوشتخواری پرهیز داد بدون شک يک انسان با چنين ابعاد گسترده ای که در هيچيک از پيامیران ديگر،نبود نمی توانست فقط يک پيامبر ساده و فقط حامل رسائل دينی واخلاقيات خشک مذهبی باشد. تأثير مانی در جهان آنچنان عظيم و گسترده است که هنوزهم فرنگيان برای يافتن رستگاری و جستجوی هنر، در زندگی او کنجکاو می شوند و از اين جهت است که در ليست «صد چهره ی مؤثر» مايکل اچ. هارت، حضوردارد. نکته ی ديگری که باید به آن توجه داشت این است که مانی در طی زندگی شصت ساله ی خود سفر خارج از ایران نکرد که بخواهد به کشور چین منسوب بشود پانویس: امیدوارم دوستداران فردوسی آزرده نشوند و حقیقت را بپذیرند که بالاترین خصلت است سپاسگزارم از اینکه خواندید. #پیرایه_یغمایی .