🔴شبهه #۳۹۵ :
چرا باید هر چیزی که از خدا میخواهیم ،همراه با
#اشک و ناراحتی و
#غم و غصه باشه ؟ چرا بیشتر در
#روضه ها از مردم خواسته میشه که حاجات خودشون رو در نظر بگیرند ؟ آیا خدا بنده ی خودشو در حال
#گریه کردن بیشتر دوست داره؟
🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔍 @Sho1bahat 👥🔵پاسخ :
✳️در این رابطه یک حقایقی وجود دارد و یک شائبه ها و حتی خرافه هایی که به هزاران دلیل ، آنها شایعتر از حقایق امر میباشند . چرا که نوع انسان سطحی نگر و عجول است ، لذا گویندگان نیز بیشتر از ظاهر کار گفته اند و پایان کار . همین امر سبب شده که زمینه برای شائبه ها و خرافه ها نیز مساعد شود ، و البته از ضدتبلیغ گسترده و هدفمند نیز نباید غفلت نمود.
♦️شائبهها:
هیچکس نگفته که حتماً و الزاماً باید تمامی دعاها ، همراه با
اشک و ناراحتی و غصه باشد . خداوند متعال ، بنده ی "شاکر" خود را بیشتر دوست دارد و دعایش را بیشتر قبول میکند . شکر نیز یعنی شناخت مُنعمی که نعمت داده ، شناخت نعمت داده شده و بهره مندی به جا و درست از آن و ضایع ننمودن آن . بدیهی است که این امور نه تنها هیچکدام با
اشک و ناراحتی همراه نیست ، بلکه با احساس رضایت ، ابراز تشکر و بالتبع شور ، شعف و نشاط همراه میباشد.
🔸گاهی صورت در هم کشیدن ، قیافه ی ناراحت و مغموم گرفتن ، عین ناشکری است . به قول "حاج آقای دولابی (رحمة الله علیه)" : « اخلاقتان که خوب است انشاءالله ، وضو که میگیری با لب خندان سر جانماز بنشین.»
🔹آیا در احادیث سفارش نشده که هنگام نماز ، خود را تمیز کنید ، لباس پاک و مرتب بپوشید ، خود را آرایش و معطر کنید ، به مسجد بروید ، با خوشرویی با مردم سلام و علیک کنید و ... ؟!
🔰خب ، آیا اینکارها و رفتارها که همه نشاط و شادی میآورد و یا حزن و اندوه ؟! باز به قول مرحوم دولابی (ره) : «میدانید که اگر اذان بگویید دو صف از ملائکه پشت سرت می ایستند . این یعنی بهجت و سرور و خوشحالی . اگر اقامه هم بگویید ۳ صف از ملائکه پشت سر شما می ایستند.» . هم از ایشان شنیدیم (مضمون) : این همه با گریه وارد حرم امام رضا (ع) میشوند ، شما شاد و با خنده وارد شوید . در چند آیه ی مبارکه تصریح شده است که اهل ایمان در بهشت «نه خوف دارند و نه حزن» . این یعنی چه ؟ یعنی اصل با شادی و نشاط است . مگر نفرمودند : پیامبر اکرم و امیرالمؤمنین (علیهماالسلام) ، همیشه تبسم داشتند و یا بسیار بشاش و خنده رو بودند ؟ یاران صدیق سیدالشهداء ، امام حسین (ع) ، در شبی چون عاشورا ، از شوق دیدار ، با شور و نشاط و خنده رو بودند ؛ و البته با دیدن مولایشان که چه ظلمی به ایشان میشود و فردا کشته خواهند شد و با دیدن زنان و کودکان در آن وضعیت و علم به اسارتشان ، جایی برای خنده نبود و گریه میکردند.
♦️حقایق امر :
اما ، از حقایق در امر خواستن یا دعا ، با حزن و اندوه و ... ، میتوان به نکات ذیل اشاره نمود:
1⃣گریه های ما به هنگام دعا ، زیاد هم ربطی به اینکه آیا خدا ما را خندهرو میپسندد یا گریه رو ، ندارد ، چرا که ما از شوق یا خوف خدا گریه نمیکنیم ، بلکه برای حاجت خود گریه میکنیم . مگر اینکه کسی هنگام دعا درک کند که در محضر خداست و از عظمت او ، خوف ، خشیت و نیز شوق و بهجت قرب و لقاء گریه کند . از احکام نماز (در هر رساله ای) این است که : گریه در نماز ، جز از خوف و شوق خدا (برای خدا) ، نماز را باطل میکند.
2⃣دعا (خواستن) ، به دنبال احساس یک نیاز صورت میپذیرد، خواه نیاز روحی و معنوی باشد و یا مادی و دنیوی ؛ و از آنجهت که احساس "نیاز" ، به دنبال نگاه و توجه به نقص و کمبود است، خوشحالی ایجاد نمیکند . پس از یک سو "نیاز" همراه با ناراحتی است و از سوی دیگر "امید" به رفع آن ، نشاط آور است.
3⃣دعا (خواستن) ، فرمان نیست ؛ بلکه استدعای عاجزانه ی عبد از معبود ، مملوک از مالک ، رعیت از ارباب و فقیر از غنی میباشد ؛ بنابراین با حالت افتادگی و ابراز نیاز مقبول است ، نه با گردن کلفتی ، استکبار ، بی تفاوتی نسبت به دادن یا ندادن و ... ؛ بدیهی است که حالت عجز و نیاز ، با ابراز ناتوانی ، تمنا و اظهار افتادگی همراه است ، نه با بشکن و شادی.
4⃣دعا (خواستن) ، وِرد و اوراد نیست ، بنابراین وقتی حقیقت دارد که خواهان ، جداً احساس نیاز به "مطلوب" را درک و وجدان کرده باشد.
5⃣کمبود و نیاز ، یعنی فراق از کمال و مطلوب مورد نظر . و بدیهی است که "فراق" ، بهجت آور نمیباشد ، بلکه ناراحت کننده است و اگر ناراحتی تشدید شود ،
اشک آدم را نیز در میآورد.
♦️نکته:
1⃣گاهی عبد (بنده) ، معبود (خدا) را میخواند و یا دعا میکند ، در حالی که به حسب ظاهر از او چیزی نمیخواهد و این دعایش نیز بیش از هر دعای دیگری ، با حزن و اندوه و
اشک و ناله و زاری همراه میگردد . چرا ؟! چون دلش برای محبوب تنگ شده است ؟چون دیگر طاقت فراق او را ندارد ؟ چون یاد محبوب کرده و به به شدت مایل به وصال و لقای محبوب شده